Rinus van Alebeek schrijft

Een busreis is een beweging door de nacht in tegengestelde richting: Lichten zwerven over de zwarte voorruit, op de stoelen slapen de reizenden in, de motor, in zichzelf gekeerd, zingt om wakker te blijven. Een nachtsluis naar het einde van iets wat eigenlijk niet bestaat, die twee bestemmingen met elkaar verbindt, het ene een gangen- en torenstelsel in een buitenwijk in Parijs, het andere een schuttinglandschap dat een pirouette veroorzaakt: dan karretje-karretje, het rollen over het asfalt, de kerstlichten en de neon in een stad waar ooit een ode aan deze belichting werd opgeschreven. Slechts een dag om aan te komen en in de diepste hectacomben van de influenzale kansbereking terecht te komen. Tienduizend briefkaarten en liederen die ik niet wilde zingen zwalkten over de landwegen: groeten en hoesten, mijn longen allang geen vleugels meer. Een dag is de horizon aan de andere kant van de straat, een andere stijgt de dag met roofvogels over de wolken. Bijna thuis.

Laatste dag in Parijs, veel optredens, veel regen, daardoor nat geworden, maar ook in veel verschillende plaatsen geweest die op de een of andere manier allemaal net buiten de metroingang Ménilmontant lagen. Daar is Parijs op een hellend vlak gebouwd, of lijkt het een kapseizend schip, ter linkerzijde de café`s met de stoelen en tafetjes die naar de achterste muur zijn geschoven, ter rechterzijde de dames en de arabieren die zich aan de deurposten vasthouden, aan de lantaarnpalen, aan de schuttingen, ertussen, het verkeer, een stad kan niet zonder. Lawaai wordt eenvormig, zou je denken, verkeerslawaai is de wereldwijde noemer die te zamen met de smeltende poolkappen het begrip `grddlopfiststauaie` zijn bestaansrecht geven. Toch ben ik zeker dat het verkeer in Bamako en in New Delhi anders klinkt. Het klinkt zelfs anders als het regent, of slagregent, zoals een paar dagen geleden bij Barbès. Daar wilde ik heen omdat een cassette van het Orchestre Nacional de Barbès lange tijd mijn favor

Philip ondertekent zijn post met `King of Wedding, in exile.` Hij heeft een jaar in deze wijk van Berlijn gewoond. Ik heb met hem afgesproken in de gallerie waar ik een paar dagen later zal optreden met mijn dictaphonevrienden en een contra-bassist. Waarom zo`n kunstkamer verstoken moet blijven van iedere vorm van gemoedelijkheid heb ik nooit kunnen begrijpen. Een fijne sofa, een luie stoel om in te hangen, een tapijt en een oude lampenradio die voor zich heen murmelt maken het wachten aangenamer, kon je denken. De brute realiteit bestaat uit een duister zijkamertje met een tafel en een paar computers, papieren en een koffiezetapparaat, in de kunstkamer zelf twee ongemakkelijke klapstoelen en een tafel vol ongezellige folders. En buiten was het natuurlijk te koud om op de houten bank te zitten. Ik had dus geen zin om in de metrocatacomben te verdwijnen en stel Philip voor een stuk te wandelen. Tijdens die wandeling vertelt hij honderduit. Op een koning in ballingschap lijkt hij niet, a

De stad is ook vol ontmoetingen. Ute+Patrick, voor altijd door de + verbonden, in Berlijn ontmoet in hun gallerie in de Bernauerstraat, straat met een touristisch geladen naam, omdat het muurmonument er te vinden is. Zonder historiciteit brokkelt zo`n monument af tot een absurde verpozing. Maar goed, in hun ballaballabar zag ik net zo absurd het Nederlands elftal spelen tegen tien Serben en een Montenegrijn. Toen ik dan na veel zoeken het nedere deel van de Avenue de Maine had gevonden, bleek ik op de verkeerde dag aan het goede adres te zijn. Verregend tourisme het gevolg, Galerie Lafayette met zijn goudbekrulde produkten voor andere keukens dan de mijne, de wolkenkrabber die met zijn neus in de wind staat, en jonge mannen in uniform die met een mitrailleur rondkuieren op het plein voor het station Montparnasse. Een dag later sta ik er weer, een korte doodlopende straat die misschien een langgerekte hof is. Ik kijk met de geladen dictaphone in de hand naar een paar Koreanen die met ee

Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l

Afgelopen zondag zag ik uit de keuken wiebelende v-tekens in de lucht. Vogels! Dat had ik al lang niet meer gezien. Ik ben naar het dak gelopen en heb ze nagekeken, en wist meteen waar het zuiden lag. Het zal snel koud worden, een winter waarover iedereen met respect heeft gesproken de afgelopen maanden. Dat was trouwens e en vreemde gewaarwording . Een harde wind voel je aankomen, de eerste flarden, waartussen nog windstille momenten liggen en dan groeit het langzaam aan tot een fikse storm die takken van de bomen rukt. De winter beweegt zich langzamer voort. Ik bespeurde zijn voorbodens af en toe tijdens nachtelijke huiswaarts gerichte fietstochten. De dag erna was alles weer als vanouds, met zelfs nog een midherfstelijke opleving die alle verdorde bladeren goud deed oplichten. Nu lijkt de winter de Pools-Duitse grens te naderen, voelen wolven en beren zich wel, en zal het niet lang meer duren voordat de Spree dichtvriest. Ondertussen houd ik me warm met dit hier : das kleine field r

Als je iets wil in de factory, dan moet je bij Leo zijn. Hij is een 48-jarige Oostenrijker, die al negentien jaar lang vader is en het binnenkort weer wordt. Zijn gezicht openbaart bij nadere bestudering Habsburgse trekken. Ik geloof echter niet dat hij tot die familie behoort, en hoewel hij met de Amerikaanse komiek Woody Allen, diens officiele achternaam deelt, geloof ik ook niet dat zij familie van elkaar zijn; ik zal er eens naar vragen. Leo koopt zijn brood bij een bakker die Wiener in het predikaat voert, en als de zon uit is dan regelt hij zijn afspraken zo dat ze op het terras van een cafe worden voltrokken. Zoals gisteren, toen het novemberweer het toeliet om buiten te zitten en hij naar de oude hijskraan, nu cafe aan de Spree was gegaan om daar buiten bier te drinken en te praten met lange Stefan de literaat. Ik was ook buiten om een brood te kopen. De wandeling voerde langs tweedehands zaken, de Wiener bakker waar ik mijn brood niet koop, leegstaande panden, ontelbare döners

Ondertussen heb ik eindelijk sloten op mijn deuren. Een slot leverde moeilijkheden op bij het installeren. De schroef die de cilinder op zijn plaats houdt, wilde niet in het schroefgat. Dan maar zonder. Vanochtend ontdekte ik waarom dat onhandig is. Ik trok de sleutel uit het sleutelgat, en toen kwam meteen de hele cilinder mee. Deur op slot. Voorzichtig dat ding er weer in schuiven. Te ver. Op dat punt dacht ik dat het misschien beter was om eerst maar eens te douchen, en te ontbijten, en dan nog eens te proberen, zonder dat de cilinder er aan de andere kant uitvalt. Want die kans is nu heel erg groot. Ik heb weliswaar twee reserve cilinders, maar wil niet te veel riskeren. Alternatief is een kruipgat zagen in de wand, omdat die toch maar van een soort karton is. Ik hoop niet dat het zo ver zal komen. De deur moet wel open, en wel vandaag nog, omdat ik vanavond een optreden heb, dan de klank bij een film verzorg, en al mijn spullen zijn in de kamer. Ben benieuwd hoe dit afloopt. Ik wi

De zaterdag in Leipzig is een mooie regenachtige dag, een zonder wind, de temperatuur nog redelijk behaaglijk onder de dikke jas. In het park springen de regendruppels op van de bladeren. Ik blijf staan en luister. Een hoorn bestijgt de toonladder, valt na een paar sporten terug op de begane grond. De muziekschool verschuilt zich achter stijgers die met een dokterswit zeil zijn toegedekt. Hier de muziekschool, daar de akademie voor schone kunsten, ernaast de technische universiteit, gebouwen als welgestelde touristen- een duitser die zijn kleren in Italie koopt. Verderop aan de rand van het hele grote park met de richtingwijzers die je negen kilometer ver sturen, staan grote logge villa's, hun tuinen overgroeid, de ramen ingegooid, de eens stenen balustrade vervangen door een roestig hek. De buren in hun vijftig meter hoge torens zijn er beter aan toe. Hun zicht zweeft over boomtoppen, langs vergulde kerktorens in een ver vlak land dat geen symmetrie kent, slecht een enkele bosran

Mijn moeder aan de telefoon, zuurkool al twee dagen in de ijskast, en de vraag hoe die nu precies klaargemaakt moest worden weken om mijn hoofd zoemend, vroeg ik niet hoe het ging en was ik de middellandsezeevakantie ook bijna vergeten. Ik moest het recept weten. Nou, spek of ribjes, dat drie kwartier in water koken, niet te lang anders wordt het njengnjeng, dan iets van dat water afgieten, zuurkool - wel uit het vat, "hepbik"- eerst wassen, anders wordt hij te zuur en dan in de pan, het vlees d'r bovenop en koken tot het gaar is..."de aardappelen?" met een kluitje boter en melk fijnstampen, eerst koken, en als er van het vlees overblijft, de volgende dag koud op het roggebrood, met een beetje mosterd, mjammjam. En volgde het verhaal hoe ze door Rome had gelopen met een briefje waarop ik haar had uitgelegd waar ze olijfolie moest kopen en hoe ze 2 etti prosciutto crudo moest uitspreken. Na een paar vergeefse pogingen, was ze bij een winkelmevrouw aangekomen die

Ik luister naar pianogetingel, Debussy speelt en ik voel welbehagen en ergens verwantschap met sedimentaire begrippen die aardschollen betreffen, geografische lagen die in een air van tertiair en quartier bewegen, hun vingerafdrukken in aardrijkskundeboeken hebben achtergelaten. Oh zeker, ik kan veilig oud worden; waarom zou ik nog schrikken van foto’s; ik kijk altijd lelijk naar de camera: ik mag dat ding niet – en toch zegt Barbara dat ik fotogeniek ben – zij kijkt natuurlijk anders – misschien ziet ze lichtgestalten. Debussy mocht ik al van mijn zwevende in het blauwe verijlende begin, toen ik pianoklanken hoorde als rimpelingen in vreemd water, zonneschittering van de dagen die ik niet als de mijne beschouwde – daarom is het hooi van van Gogh zo warm en Frankrijk zo ver weg, want je moet ervoor helemaal naar de negentiende eeuw reizen. Daarom valt dat oud worden wel mee; je blijft er eeuwig jong bij – en voor je tijd dood te gaan, zoals Rob W., die de mooie LP van Claude onder zijn

Gastbjdrage van Sjef van Alebeek : Michael Schumacher Tribute. Afgelopen weekend reed Michael Schumacher zijn laatste GP. Tijdens zijn loopbaan heeft Schumi bijna alle records verbroken die de Formule 1 rijk is. Samen met een goede vriend heb ik (Sjef) deze tribute geschreven. Onze ruim bekinde en meest geliefde Duitser start zijn laatste race vanaf P10, en als het een beetje had meegezeten dan had hij met een verse motor zijn kunstje vanaf P 20 kunnen doen. Zondag bij de start zal onze zwaar bewenkbrouwde en driftig met het handje zwaaiende Spaanse vriend heerlijk door zijn teamgenoot eraf gerosd worden in de eerste bocht. Dit geeft onze immer de grens opzoekende oosterbuur de kans om van zijn laatste GP een mooie zegetocht te maken. Hij weet op te rukken naar de tweede plaats nadat zijn puppie labrador hem vorstelijk de deur heeft opengehouden. Op de eerste plaats vinden wij onze vrolijke altijd met de broek op de enkels feestvierende dislectische Finse vriend. Ow dilemma, wat do

"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva

De zesde oktober ben ik in amsterdam te beluisteren met een semi-hoorspel optreden. Ik speel, het publiek hoort, hier De achste oktober speel ik om half negen in maastricht tijdens het leplacard koptelefoon festival. Zelf je koptelefoon meenemen. Anders klink het heel anders.

De weg naar Rostock herinnerde aan de lange aankomst in Bilbao: hetzelfde verlangen naar de stad achter de horizon, hetzelfde motorgezang in mijn oren en hetzelfde licht dat uit zee naar het landschap werd gebracht. En dan ziet het bij aankomst toch allemaal anders uit. De bergen zijn teruggeplooid, nauwelijks bemerkbare glooien uiteindelijk weggestreken, en daar doemt het in de middagnevels: een stad met middeleeuwse speerpunten die in de wolken steken. De volgende dag bleken die speerpunten de uiterst spitse daken van de kerken. Na lang turen zag ik een smalle weg die in het blauw verdween. We (de jongens van Radikal Satan en ik) overnachtten in een bijeengewaaide huttenbouw, op een terrein waar een uitgebouwde camper en een zwartgeverfde woontruck staan. Daar bomen en struiken, de wanorde van zee, een gemelancholiseerde Duitse herder en een bruingevlekte Dalmatiër. Tijdens de korte stadswandeling krijg ik de indruk dat de stad door jutters is gebouwd, ook al zijn de fris gekleurde h

Harold, wat doe jij om te vergeten dat je vijftig wordt? Ik dacht eerst: Ik ga naar Italië. Maar bij nader inzien vind ik het daar iets te sneu, vooral op muzikaal gebied, en zie ik enigszins op tegen het taaie getreuzel en getouwtrek om een paar optredens te vinden. (alleen in Bologna zijn ze kordaat, en Pati natuurlijk). Gisteren Jonathan uit Bordeaux gezien, die uit het blauw ineens in Berlijn was en met zijn groep Radikal Satan heeft opgetreden. Dat was bijzonder fascinerend en boeiend, zoek naar omschrijvingen, die zijn er, tellen niet; ze komen met elementair, maar zeer strak drumwerk, contrabas, toetsen en accordeon, en een mini-bus/bestelwagen voor de deur, twee weken onderweg op een falafelrecept, begonnen in de buurt van Pisa, in de Cascinen, waar ik ooit Les Negresses Vertes heb gezien, toen dat eigenlijk al niet meer hoefde, omdat hun hoempamuziek ook hunzelf begon te vervelen. Twee Argentijnen en een Girondin; ze maken muziek van de straat, ze keren terug

Hiero Rinus, speciaal voor je Framework transmissie ! Een gloednieuwe 'sudoku' ... derde in de serie. 'Sudoku 03' Heet : "shhhhhhttt, wir steigen raus!" Duurt precies 4 minuten. VBR mp3, 256kbps, 44.1 KHz joint stereo 7.8 Mb, of zo Ander nieuws: * onkostenvergoeding maastricht lijkt te lukken; wees er maar optimistisch over ; * we werken aan een geheime placard in (de kelder van ?) paradiso op dinsdag 10 october ! de zon schijnt en ik heb een ouwe fiets gescoord. van oranje gekleurd. een peugeot ! mijn zoon vindt 't maar een stuk antiek. dus verder weer ... wow goed nieuws, paradisokelder, goed dat je het zegt, kan ik dan rekening mee houden bij terug boeken. of komen er nog meer verrassingen? zeggen hoor, want morgen wil ik het treinticket kopen. fiets is goed, fiets is blijdschap, gisteren weer een uur gefietst naar ergens in westen, mooi om te zien hoe het urbaan landschap zich verandert. Kom ik daar, blijk ik een week te vroeg te zijn, had niet veel zi

Op gezette tijden komt er beweging in de fabriek. Die tijden zijn nauwkeurig bepaald en in een dienstregeling vastgelegd. Heel even zit je op stoel of bank als in een schommelend bootje. Ik zou makkelijk een tijdschema op kunnen hangen. In 24 uur zou zo'n schema klaar zijn. Ik hoef daarvoor slechts uit het raam te kijken en te noteren welke trams op welk uur exact de fabriek laten dansen. Maar daarvoor ontbreekt me de archiverende dwang. De trillingen zijn indirect aan de SS te danken. Zij vernietigden de bruggen over de Spree, die hier het noordelijke deel van Berlijn met het zuidelijke verbinden. Ik geloof niet dat de vernietiging uit strategische motieven tot stand kwam. De opmars van de Russen geschiedde in oost-westelijke richting. Na de oorlog werd een nieuwe brug door DDR-vernuftelingen gebouwd. Daarbij is een klein foutje gemaakt, waardoor de fabriek met de brug meetrilt. De val van de muur in 1989 was de laatste

Tibor, mijn klankvriend uit Innsbruck is inmiddels weer thuis in zijn warme huis aan de Inn, waar het naar vers gebakken broodjes ruikt. Hij heeft tien dagen lang hier in Schöneweide rondgelopen op zoek naar mensetende termieten en gebouwen met verhoogd instortingsgevaar. Die zijn allemaal gedocumenteerd. In de tussentijd hebben we ook nog nieuwe muziek gecomponeerd. Die tijd had een dermate tussentijdelijk karakter dat hij op mijn vraag wanneer we nu eens eindelijk iets gingen doen, verbouwereerd antwoordde dat we al zeven "songs" hadden. Het zijn er uiteindelijk veertien geworden. Van een der liederen bestaan twee versies. Uiteindelijke som der produkten is dan vijftien. De Cdr waarvan ik nu de covers behandwerk zal tien tracks bevatten plus een selectie van Tibors foto's. De overige klanken heb ik via internet naar vriend Jeff in Bethesda gestuurd. Ze bevielen hem goed genoeg om ze on-line op zijn label zeromoon te publiceren, titel: Diensteingang. Te downloaden hie

Het trappenhuis galmt, maar heeft daarvoor geluiden nodig. Meestal stijgt de nahal van voetstappen en onderlips voortgebracht geroezemoes naar de vierde etage als een ziel op weg naar paradijselijkere oorden. Maandag 14 augustus, zo tegen drie uur des middags begin ik voor de zoveelste keer aan mijn twee vluchten treden durende afdaling naar de derde. En zing daarbij. Niet omdat mijn grote vriend Peter in Amsterdam voor de vijftigste keer verjaart, hem zend ik de gehele dag telepatische gelukswensen, maar vanwege de akoustiek. Valeria kom ik een paar uur later tegen. We staan in een kringetje ergens in een knik van de vijftig meter lange gang. Of ik dat was die daar vanmiddag zong, het was iets Gregoriaans, of zo. Dat was het niet. Ik zong 'Crying in the chapel' van Elvis. Wil ik dat niet nog een keer zingen?. .."I saw you cryyyyying in the cha-ha-ha-pel," dus. Ze vertelt dat overmorgen, de 16de, Elvis dodesdag is. Ik draai me naar Julian, en zeg hem dat we dan als de

De keuken klopte niet bij mijn aankomst. Je kon zien dat er niet geleefd werd. En er hing een geur van verwezing. Meestal draaide ik me in de deuropening weer om en liep naar de dichtsbijzijnde Döner. Maar een aantal gebeurtenissen heeft er voor gezorgd dat er iets veranderde. De eerste gebeurtenis was ikzelf. Een tiental dagen lang was ik de enige bewoner. Een deel van de tijd besteedde ik aan de schoonmaak. Toen werd op een dag het tweepits electrisch gasstel met zijn onafkrabbare vetlaag vervangen door een vierpitter met oven, die blinkend wit was bovendien. De vensterbank stond al vol met kruiden. De vaatdoek werd iedere week gewassen en niet eerst nadat hij van ellende uit zichzelf in de cilinder van de wasmachine was gekropen. De spinnen weefden noest verder aan hun webben, dat wel, maar ik vind spinnen gezellig. Nu is sedert kort Maki hier, een Japanse uit Tokio, maar dan uit Londen. Ze praat graag en veel en lacht daarbij heel aanstekelijk. Ze heeft ook heel veel bewegingen die

Een tijd lang was de vensterbank van mijn slaapkamer de plek waar mijn economisch bewustzijn zichtbaar werd. Ik werd daarbij geholpen door een Thailandees, mogelijk ook Vietnamees - ik heb hem of zijn vrouw nog niet zien dansen. Hij is de hele dag te vinden op hof twee, direct onder mijn slaapkamerraam. Aanvankelijk dacht ik uit zijn bewegingen op te maken dat hij marihuana of zo verkocht. Maar ik dacht dat omdat dat deel van mijn fantasie door de Nederlandse markt is verpest. Josephine maakte er illegale sigaretten van. Inderdaad. De sigaretten worden op verschillende plaatsen in de struiken verstopt, en na iedere transactie naar een ander verstek gebracht. Ik volg zijn bewegingen vanaf drie hoog, zie hem om zich heen en ook omhoog kijken, en vervolgens een plastik zak in de okselholte van een vleesplant wegbergen. Ik verbeeld me dat al die bewegingen en het rondlopen een onzichtbare infrastructuur hebben geschapen, die gelijk is aan het straten- en stegenplan van een willekeurig dorp

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou

Lang voordat Garibaldi een standbeeld werd dat in elke stad en dorp in Italië te vinden is, was hij een kleine man in uniform op een paard die zijn leger aanvoerde om Italië te bevrijden. De plaats waar hij met zijn manschappen voor het eerst voet aan wal zette, is ergens aan de zuidkust van Sicilië terug te vinden. Na deze landing werd hij een bericht. Dit bericht bereikte op een goede dag in de zestiger jaren van de negentiende eeuw ook Sardinië. Daar zorgden de vissers en de schaapsherders, de vrouwen bij de waterbron, de rondreizende verkopers dat het nieuws eenieders oor bereikte. Jonge mannen trokken er op uit om zich bij Garibaldi en zijn troepen aan te sluiten. Het zal ze niet allemaal zijn gelukt. Van één ervan weet ik het tamelijk zeker. De vorige week vrijdag stond zijn nazaat voor mijn neus. Het moet de zesde of de zevende generatie Garibaldizoekers zijn geweest. Hij had zijn geweer niet bij zich, maar droeg het uniform, dat vele malen hersteld, alleen in een enkele knoop n

De lift van de fabriek is geruisloos. Je voelt er bijna geen beweging in. Hij gaat tot de derde etage, waar ik woon. Als je naar de vierde wil, moet je naar boven lopen en de lift roepen. Met een druk op de knop dus, want van alleen komt hij niet. Misschien hebben ze in Japan al digitale liften die je bij de voornaam kunt aanspreken en je vervolgens heenbrengen waar je maar wil, hier nog niet. Wij hebben twee huismeesters die direkt naast de lift hun beroep uit oefenen. De een is dun en draagt een bril, de ander is kaal en gezet en draagt een korte groene tuinbroek, wat ik wel koddig vind. In de lift kom ik wel eens iemand tegen, oudere vrouwen die naar schone was ruiken of mensen met een been in het gips. Op de tweede etage is een ongevallenarts. Gisteren hoorde ik bonken en geroep. "Hallo de vaarstoel gaat niet meer...BONKBONKBONK" Ik kon merken dat ik behoorlijk suf was van het weer. Ik rende niet naar mijn kamer om mijn opname apparaat te halen, maar liep nieuwsgierig naa

Een van de Poolse Versager is een ietwat zwijgzame Pool. Hij spreekt niet zo goed Duits, en als hij het doet worden zijn woorden door een zwaar accent onbegrijpelijk. Ik vertrouw hem toe dat hij thuis noest blokt op grammatica en alle Duden onder handbereik heeft. Zijn collega Versager moedigen hem zeer zeker aan om maar zoveel mogelijk Duits te spreken. En dan komt hij mij tegen, die uit reflex altijd 'wat?' zegt. Maar bij hem moet het. En het spijt me verschrikkelijk. Drie keer vraagt hij, ik vang een steekwoord op en zeg dat hij naar huis is. (Dat was in een kleine Peugeot met een Pools nummerbord. Ik kon me goed voorstellen dat hij daarmee in een ruk tot aan Warschau zou rijden. Maar dan had ik een illusie niet moeten doorbreken. Ze stonden bij de geopende deur van de auto, luisterden aandachtig naar de radio. Ik dacht dat op zijn minst een van de twee tweelingen iets absurds zou zijn toegevallen, dat hij wellicht het slachtoffer was geworden van een aanslag uitgeoefend doo