Afgelopen zondag zag ik uit de keuken wiebelende v-tekens in de lucht. Vogels! Dat had ik al lang niet meer gezien. Ik ben naar het dak gelopen en heb ze nagekeken, en wist meteen waar het zuiden lag.

Het zal snel koud worden, een winter waarover iedereen met respect heeft gesproken de afgelopen maanden. Dat was trouwens een vreemde gewaarwording. Een harde wind voel je aankomen, de eerste flarden, waartussen nog windstille momenten liggen en dan groeit het langzaam aan tot een fikse storm die takken van de bomen rukt. De winter beweegt zich langzamer voort. Ik bespeurde zijn voorbodens af en toe tijdens nachtelijke huiswaarts gerichte fietstochten. De dag erna was alles weer als vanouds, met zelfs nog een midherfstelijke opleving die alle verdorde bladeren goud deed oplichten.

Nu lijkt de winter de Pools-Duitse grens te naderen, voelen wolven en beren zich wel, en zal het niet lang meer duren voordat de Spree dichtvriest.

Ondertussen houd ik me warm met dit hier : das kleine field recordings festival