Ondertussen heb ik eindelijk sloten op mijn deuren. Een slot leverde moeilijkheden op bij het installeren. De schroef die de cilinder op zijn plaats houdt, wilde niet in het schroefgat.

Dan maar zonder. Vanochtend ontdekte ik waarom dat onhandig is. Ik trok de sleutel uit het sleutelgat, en toen kwam meteen de hele cilinder mee. Deur op slot. Voorzichtig dat ding er weer in schuiven. Te ver. Op dat punt dacht ik dat het misschien beter was om eerst maar eens te douchen, en te ontbijten, en dan nog eens te proberen, zonder dat de cilinder er aan de andere kant uitvalt. Want die kans is nu heel erg groot.

Ik heb weliswaar twee reserve cilinders, maar wil niet te veel riskeren. Alternatief is een kruipgat zagen in de wand, omdat die toch maar van een soort karton is. Ik hoop niet dat het zo ver zal komen. De deur moet wel open, en wel vandaag nog, omdat ik vanavond een optreden heb, dan de klank bij een film verzorg, en al mijn spullen zijn in de kamer. Ben benieuwd hoe dit afloopt.


Ik wist het wel. Na de douche ben ik wakker. Op mijn knieen heb ik het karwei geklaard. De sleutel heeeel voorzichtig in het slot gestoken en naar me toe getrokken. Vervolgens kon ik het met een roestige spijker vastklemmen, en na een paar maneuvres heb ik het juiste gat gevonden, en de deur weer open gekregen.

Op de gang liepen Roestige Bob, de oude schilder van stoelen en schepper van pterodactische vleugelinstrumenten, zijn laplandbemutste twee generaties jongere helper, ook nog Valeria op zoek naar de koffiekan, Julian die de ijzeren stutten van mijn klerenkast nodig had voor het podium, Ulrike die gezwind naar de bioscoop moest voor de laatste voorbereidingen van het filmfestival, en eigenlijk zie ik de meeste van hen nooit hier.

Gelukkig respecteert iedereen mijn keuken, waar het warm is en ik urenlang ontbijten kan. Mijn kamer is mijn rustpunt, iets minder rustig nu, omdat ik op zoek moest naar de laatste filmgeluiden die ik vanavond afspeel.

Ben benieuwd hoe dat gaat.