Lang voordat Garibaldi een standbeeld werd dat in elke stad en dorp in Italië te vinden is, was hij een kleine man in uniform op een paard die zijn leger aanvoerde om Italië te bevrijden. De plaats waar hij met zijn manschappen voor het eerst voet aan wal zette, is ergens aan de zuidkust van Sicilië terug te vinden. Na deze landing werd hij een bericht. Dit bericht bereikte op een goede dag in de zestiger jaren van de negentiende eeuw ook Sardinië. Daar zorgden de vissers en de schaapsherders, de vrouwen bij de waterbron, de rondreizende verkopers dat het nieuws eenieders oor bereikte.
Jonge mannen trokken er op uit om zich bij Garibaldi en zijn troepen aan te sluiten. Het zal ze niet allemaal zijn gelukt. Van één ervan weet ik het tamelijk zeker. De vorige week vrijdag stond zijn nazaat voor mijn neus. Het moet de zesde of de zevende generatie Garibaldizoekers zijn geweest. Hij had zijn geweer niet bij zich, maar droeg het uniform, dat vele malen hersteld, alleen in een enkele knoop nog als origineel te herkennen was.
"Of ik Rinus was," "Jazeker, en jij bent Marco"
We waren het allebei. Marco zou eigenlijk de donderdag zijn gekomen, maar die donderdag dacht hij dat het woensdag was, een kleine vergissing die ik hem gaarne toestond, te meer daar ik zelf dacht dat 2 september een woensdag was, en bovendien nog vier of vijf personen in mijn omgeving had meegemaakt die compleet het zicht op de kalender waren kwijtgeraakt.
Dus als de volgende week gevoelsmatig reeds deze week eindigt, dan kan het niet anders of er vindt een verschuiving in het tijdsbeeld plaats. Het is moeilijk te verklaren, maar zie het als een tentdoek dat over je hoofd is gespannen en nu begint dat doek te schuiven en je blijft zelf staan (terwijl de aarde om zijn as blijft draaien en om de zon en zo). Nu is dat tentdoek de tijd, en die schuift dus weg. Dat betekent dat hij verdwijnt of dat de schaduw ergens anders vandaan moet komen.
Een ander voorbeeld is de sok. De sok is sowieso al een object dat naar het mystieke neigt. Maar als de sok de tijd is en de ruimte ook dus, en je keert de sok langzaam binnenste buiten, dan kan best Garibaldi daar uit te voorschijn komen, en is die zoektocht van Marco nog helemaal niet zo merkwaardig.
Jonge mannen trokken er op uit om zich bij Garibaldi en zijn troepen aan te sluiten. Het zal ze niet allemaal zijn gelukt. Van één ervan weet ik het tamelijk zeker. De vorige week vrijdag stond zijn nazaat voor mijn neus. Het moet de zesde of de zevende generatie Garibaldizoekers zijn geweest. Hij had zijn geweer niet bij zich, maar droeg het uniform, dat vele malen hersteld, alleen in een enkele knoop nog als origineel te herkennen was.
"Of ik Rinus was," "Jazeker, en jij bent Marco"
We waren het allebei. Marco zou eigenlijk de donderdag zijn gekomen, maar die donderdag dacht hij dat het woensdag was, een kleine vergissing die ik hem gaarne toestond, te meer daar ik zelf dacht dat 2 september een woensdag was, en bovendien nog vier of vijf personen in mijn omgeving had meegemaakt die compleet het zicht op de kalender waren kwijtgeraakt.
Dus als de volgende week gevoelsmatig reeds deze week eindigt, dan kan het niet anders of er vindt een verschuiving in het tijdsbeeld plaats. Het is moeilijk te verklaren, maar zie het als een tentdoek dat over je hoofd is gespannen en nu begint dat doek te schuiven en je blijft zelf staan (terwijl de aarde om zijn as blijft draaien en om de zon en zo). Nu is dat tentdoek de tijd, en die schuift dus weg. Dat betekent dat hij verdwijnt of dat de schaduw ergens anders vandaan moet komen.
Een ander voorbeeld is de sok. De sok is sowieso al een object dat naar het mystieke neigt. Maar als de sok de tijd is en de ruimte ook dus, en je keert de sok langzaam binnenste buiten, dan kan best Garibaldi daar uit te voorschijn komen, en is die zoektocht van Marco nog helemaal niet zo merkwaardig.