Doorgaan naar hoofdcontent
In de noordvleugel van de fabriek is nog genoeg ruimte over. Een ervan wordt twee weken lang benut door een kunstschilder uit Beieren. Hij schudt ijzervijlsel op een nat stuk papier, besproeit het nog eens extra met azijn en gaat dan op een rode bioscoopklapstoel zitten om ernaar te kijken.

Aardige knaap, heeft een licht spraakgebrek, alsof een paar van zijn spraakorganen op de verkeerde manier aan elkaar zijn gelijmd. De weg naar de deur voert langs zijn atelier, dus zeg ik hallo en goede morgen en af en toe iets meer.

Ja, ook over het WK. Hij zegt dan ook iets terug. bijvoorbeeld, dat de pers niet meer kan gaan zeiken. Of,dat het zo'n goedgemutst elftal is. Vroeger was er die enorm serieuze prestatiedrang. De halve finale moest kost wat kost gehaald worden, anders was het niet goed. Hij maakte daarbij met zijn hand een gebaar langs zijn mondhoeken, zo van, bij een sabeltandtijger zitten de slagtanden hier.

Ik kon me voorstellen hoe hij vroeger op het matje werd geroepen bij een katholiek schoolopperhoofd, in een stille kamer met uitzicht op parkgroen. Boven de deur hangt een sober kruis. In Italie zou nog ergens een portret van de Paus hangen.

Tijden veranderen. Beierse Franz omarmt Oostduitse domineesdochter Angela. De een is baas van het voetbal, de ander is baas van het land. Die foto zou makkelijk het kruisbeeld kunnen vervangen. Net zoals het ijzervijlsel makkelijk door bloemen vervangen kan worden. Dan volstaat water en hoef je ook geen azijn te gebruiken.

Rinus

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l
Tibor, mijn klankvriend uit Innsbruck is inmiddels weer thuis in zijn warme huis aan de Inn, waar het naar vers gebakken broodjes ruikt. Hij heeft tien dagen lang hier in Schöneweide rondgelopen op zoek naar mensetende termieten en gebouwen met verhoogd instortingsgevaar. Die zijn allemaal gedocumenteerd. In de tussentijd hebben we ook nog nieuwe muziek gecomponeerd. Die tijd had een dermate tussentijdelijk karakter dat hij op mijn vraag wanneer we nu eens eindelijk iets gingen doen, verbouwereerd antwoordde dat we al zeven "songs" hadden. Het zijn er uiteindelijk veertien geworden. Van een der liederen bestaan twee versies. Uiteindelijke som der produkten is dan vijftien. De Cdr waarvan ik nu de covers behandwerk zal tien tracks bevatten plus een selectie van Tibors foto's. De overige klanken heb ik via internet naar vriend Jeff in Bethesda gestuurd. Ze bevielen hem goed genoeg om ze on-line op zijn label zeromoon te publiceren, titel: Diensteingang. Te downloaden hie