Doorgaan naar hoofdcontent
Halverwege de eerste verlenging sprak Murat het uit. Hij wist dat ik voor Italia was. De jongens aan de tafel keerde zich bezorgd naar me toe, ook de man achter me tikte op mijn schouder: "Ist es Wahr?" Als hier voor de televisie de tover werd verbroken dan kon de wedstrijd wel eens verloren worden.

Dat was me eigenlijk na twintig minuten duidelijk. Toen hadden de Italianen de wedstrijd van zijn wereldkampioenschapluister ontdaan. Ineens was het een krachtmeting op internationaal niveau. En op het hoogste daarvan speelden de Italianen al jaren. Dat kon van de Duitsers niet worden gezegd.

Doordat ze de wedstrijd in de zak hadden, werd ook een ander beeld duidelijk. Goed, ik heb vijftien jaar in Italia gewoond, ik weet een beetje hoe het daar aan toe gaat. Ik weet hoe belangrijk het plein is. Ik weet ook dat iedereen gelijk is als hij 's ochtends zijn café met brioche neemt, of later op de dag zijn aperatief. Ik weet dat dan het leven even te voet geschiedt, dat oude en nieuwe bekenden worden begroet met een praatje, met armen en handen die koesteren en een gevoel van vertrouwen vermiddelen.

(Nu gelukkig ex-)Baas B. had de laatste jaren het plezier in Italia te zijn vergald. De spelers hebben me een plezierige herinnering bezorgd.
Al blijft een gevoel van een iets te gepeperde rekening hangen, want ook dat is Italia. De hele avond vriendelijk, maar aan het eind komt een rekening waar je bijna een hartstilstand van krijgt. En dan komt Del Piero nog om te zeggen dat het niet helemaal klopt.

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou...
Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l...
Philip ondertekent zijn post met `King of Wedding, in exile.` Hij heeft een jaar in deze wijk van Berlijn gewoond. Ik heb met hem afgesproken in de gallerie waar ik een paar dagen later zal optreden met mijn dictaphonevrienden en een contra-bassist. Waarom zo`n kunstkamer verstoken moet blijven van iedere vorm van gemoedelijkheid heb ik nooit kunnen begrijpen. Een fijne sofa, een luie stoel om in te hangen, een tapijt en een oude lampenradio die voor zich heen murmelt maken het wachten aangenamer, kon je denken. De brute realiteit bestaat uit een duister zijkamertje met een tafel en een paar computers, papieren en een koffiezetapparaat, in de kunstkamer zelf twee ongemakkelijke klapstoelen en een tafel vol ongezellige folders. En buiten was het natuurlijk te koud om op de houten bank te zitten. Ik had dus geen zin om in de metrocatacomben te verdwijnen en stel Philip voor een stuk te wandelen. Tijdens die wandeling vertelt hij honderduit. Op een koning in ballingschap lijkt hij niet, a...