De arme Bouhlarouz. Hij zal nog zomerweken lang achtervolgd worden door die overtreding. Maar was die wel zo gemeen en smerig? Overtredingen zijn hard, zeer hard, ongelukkig. Vaak is het de status van de verdediger die het adjectief bepaalt.

Bouhlarouz is het slachtoffer van het collectieve cinematografische geheugen. De schurk uit de spaghettiwestern lijkt op Bouhlarouz, de boze vijand van vanDamme lijkt op Bouhlarouz. Dus die overtreding kon niet anders als smerig en gemeen zijn.
Dezelfde overtreding begaan door van Bronckhorst zou allang weer zijn vergeten.

Dan de hardheid van Nederland - Portugal. Ook die viel mee.
De wedstrijd was vooral de tragedie van Ivanov. De man is oud genoeg om op de lagere school de laatste scheten van Stalin te hebben gehoord. Hij is oud genoeg om zich te herinneren hoe een regime op het gemoed van de mensen werkt.
Nu heeft hij vrij toegang tot het vrije westen, en krijgt te maken met de FIFA, een organisatie die qua zelfverheerlijking duidelijke overeenkomsten vertoont met de man die wegens persoonsverheerlijking veroordeeld werd.

Vlak voor het WK werden de scheidsrechters geinstrueerd over de nieuwe maatregelen. Die moesten nagevolgd worden. En daarmee lijkt het voorgoed verleden tijd dat een scheidsrechter op grond van zijn persoonlijkheid een wedstrijd leidt. Hij voert uit.
Ivanov moest beslissingen nemen waarmee hij het niet eens was. Als hij meer vrijheid had gehad zou hij ontspannen de wedstrijd hebben gefloten. Het gewetensconflict was op zijn gezicht af te lezen. Daarom, en alleen daarom werd hij openlijk door Bla. in een soort schijnproces bekritiseerd.

Het is een vreemde ontwikkeling.

Rinus