Doorgaan naar hoofdcontent
Het laatste grote optreden van de perschef was ten tijde van Mao. De man met de vele bijnamen had constipatieproblemen en hervond daarom deze functie. Uiteraard vermeldde hij er niet bij dat voor de revolutie de decadente elite baat vond bij de kneedvaardige handen van de perschef.

Voorzitter Mao verdroeg enkel de handen van een vrouwelijke perschef aan zijn lichaam. Bij het kneden van de darmzone paste zij oude massagetechnieken toe, die vaak gepaard gingen met uiterst geraffineerde vingerbewegingen.

De perschef en zijn helpers werden vooral ingezet in de grote industrie. Om de pauzes te verkorten en dus effectiever te werk te kunnen gaan, behandelden de persgroep de arbeiders, daarbij aangevuurd door de perschef die luidkeels de namen van de te verrichten handelingen scandeerde.

Het Nederlands elftal heeft ook een perschef. Laatst zag ik hem op de televisie in een programma van de drie van de studiosportpraatgroep. Zij stelde in een filmpje de broer van de perschef voor. Ik weet niet of het hierbij om een grap ging. De drie zitten voortdurend om elkaars grappen te giechelen, dus je weet het niet.

Enfin, de man die dus doorging voor de broer van de perschef was op de Duitse ambassade aanwezig om de laptop te bedienen. Via de laptop werden beelden geprojecteerd. Dat was de bedoeling, maar het ging nogal knullig mis. De perschef zei toen heel lief dat het niet hoefde. Hij had genoeg stijl om te verzwijgen dat er thuis bij verjaardagsfeesten nooit iets mis ging.

Misschien dat hij er later bij de borrel in een gesprek met de ambassadeur op terug is gekomen. Naast hem zal zijn broer hebben gestaan, die hij even op de buik tikt. Zij missen dan het interview met de bondscoach buiten op de stoep. De perschef ziet juist het laatste deel ervan, als hij bepakt en bezakt met cadeautjes in de deuropening verschijnt. Wat Marco heeft gezegd, is even aan de aandacht van de communicator van het Nederlands elftal ontsnapt.

De ambassadeur keek naar het sportjournaal om te zien hoe de receptie er op televisie uitzag en kreeg vervolgens hoofdzakelijk de bondscoach in beeld. Hij belde de volgende dag de baas van de bondscoach op. Of dat zomaar kon, wilde hij weten. De goede man was klaarblijkelijk niet helemaal op de hoogte gebracht van de mores in het land waar hij moest gaan ambassaderen, anders had hij wel geweten hoe je op de juiste wijze „Ah joh“ zegt.

De geheime boodschap van de hele bedoening was echter niet de baldadige boodschap die voor een paar politici was bedoeld. Die school in de bijna vertederende wijze waarop de broer faalde. Ik heb zo’n gevoel dat het er op ieder niveau zo aan toe gaat. De wereld is zo slecht nog niet. En het Nederlands elftal ook niet.



rinus

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
De boot had voldoende vertraging om alle nieuwe modellen zonnebrillen en laagkruisige spijkerbroeken te bestuderen. Het waaide op zee. Zondag rolde de bal voor de voeten van spelers van Cagliari-Fiorentina weg, door windkracht gedreven. Toen ook nog een reclameschild over het veld fladderde werd de wedstrijd twintig minuten uitgesteld. In die twintig minuten bleef het lustig doorwaaien. Het waaide gisteren ook nog. Toen stond ik op het bovendek: een grote gele stip duidt de helicopterpiloot de landingsplaats. Daar stonden vier schoolreizende jochies, waarvan drie met zonnebril, tegen de wind in. Later in de bioscoopzaal Inter tegne Ajax gezien. Blind heeft zichzelf gemultipliceerd en gelijk drie evenbeelden in de verdediging neergezet. Ik vond Ajax beter. De Italiaanse commentator vond dat niet. Die weet niet dat Ajax in balbezit hetzelfde is als een levensgrote kans op een doelpunt. Wat me vooral opviel was een soort verwerkte treurigheid: de wijsheid van de balling die weet dat terug