Goh, ik had me nou echt op die finale verheugd.Daarvoor had ik zelfs het bord spaghetti in het restaurant van de bijdehante Sicilianen niet terug naar de keuken gestuurd,want de meeldraadkwaliteit was van bedenkelijk allooi, en de saus had een gemalen kartonnasmaak, maar goed, om kwart voor wilde ik voor de televisie zitten. Die Italiaan had het al moeilijk genoeg, gezien de duistere wolk die over zijn gezicht trok toen ik hem blijgemoed zei dat Juventus hoogstwaarschijnlijk naar de serie B zou worden verholpen.
Laat duidelijk zijn, dat ik voor Barcelona ben. Ik was beducht voor Jens Lehmann. Fout. Wees ten allen tijde beducht voor de scheidsrechter. Jens was een paar dagen eerder nog bij een Duitse, serieuzere, talkshow te gast. Van dichtbij ziet hij er veel anders uit. Hij heeft een perfect Hollywoodhoofd, type romantische detective. Dan hoef je alleen maar het brulaapgezicht van Kahn voor de geest te halen, en je begrijpt waarom Klinsmann voor hem heeft gekozen. Maar goed, die talkshow zo vlak voor de finale was een foutje. Die heeft voor een heel lichte concentratiedip gezorgd, waarvan de gevolgen in de veertiende minuut zichtbaar werden.
Aan de beslissing van de scheidsrechter lees je ook af hoe het er op het FIFA-hoofdkantoor aan toe gaat. Daar komt het geld op de eerste plaats. En dan de propaganda, en dan niks meer. Daarom komen ook al die middenstanders met hun feestversiering in het stadion en op het veld. Daarom moet onder het plaatje ook meteen een muziekje: in Parijs de Rolling Stones. Daarom moet Ronaldinho ook in alle reclamefilmpjes als een circusaapje optreden, zodat bij hem nu we aan het eind van het seizoen zijn gekomen de zin tot voetbal is vergaan.
Als de scheids ook maar een spoor persoonlijkheid had gehad, dan had hij fijn afgewacht hoe de bal eerst bij Giuly en vervolgens in het doel terecht kwam: 1-0
voor Barcelona, geel voor Lehmann. Maar nee, we hadden met een angstige slijmbal te doen. Nu doodde de scheidsrechter vier vliegen in een klap: Henry kwam geisoleerd
te staan; Ronaldinho zag zich tegenover vijf persoonlijke tegenstanders bij ieder
balcontact; Lehmann kon niet uitblinken; de wedstrijd was om zeep.
Wat over bleef waren een paar close-ups van Jens voor de videoclip. Ik begin er sterk aan te twijfelen of ik dat WK wel ga volgen.
Laat duidelijk zijn, dat ik voor Barcelona ben. Ik was beducht voor Jens Lehmann. Fout. Wees ten allen tijde beducht voor de scheidsrechter. Jens was een paar dagen eerder nog bij een Duitse, serieuzere, talkshow te gast. Van dichtbij ziet hij er veel anders uit. Hij heeft een perfect Hollywoodhoofd, type romantische detective. Dan hoef je alleen maar het brulaapgezicht van Kahn voor de geest te halen, en je begrijpt waarom Klinsmann voor hem heeft gekozen. Maar goed, die talkshow zo vlak voor de finale was een foutje. Die heeft voor een heel lichte concentratiedip gezorgd, waarvan de gevolgen in de veertiende minuut zichtbaar werden.
Aan de beslissing van de scheidsrechter lees je ook af hoe het er op het FIFA-hoofdkantoor aan toe gaat. Daar komt het geld op de eerste plaats. En dan de propaganda, en dan niks meer. Daarom komen ook al die middenstanders met hun feestversiering in het stadion en op het veld. Daarom moet onder het plaatje ook meteen een muziekje: in Parijs de Rolling Stones. Daarom moet Ronaldinho ook in alle reclamefilmpjes als een circusaapje optreden, zodat bij hem nu we aan het eind van het seizoen zijn gekomen de zin tot voetbal is vergaan.
Als de scheids ook maar een spoor persoonlijkheid had gehad, dan had hij fijn afgewacht hoe de bal eerst bij Giuly en vervolgens in het doel terecht kwam: 1-0
voor Barcelona, geel voor Lehmann. Maar nee, we hadden met een angstige slijmbal te doen. Nu doodde de scheidsrechter vier vliegen in een klap: Henry kwam geisoleerd
te staan; Ronaldinho zag zich tegenover vijf persoonlijke tegenstanders bij ieder
balcontact; Lehmann kon niet uitblinken; de wedstrijd was om zeep.
Wat over bleef waren een paar close-ups van Jens voor de videoclip. Ik begin er sterk aan te twijfelen of ik dat WK wel ga volgen.