Doorgaan naar hoofdcontent
Gastbjdrage van Sjef van Alebeek:

Het zal op een vrijdagmiddag zijn geweest, ik had met een kameraad afgesproken om naar Roda te gaan kijken, en ik had aan Zjelko Kalac gevraagd of hij voor kaartjes kon zorgen. Ik had al een paar maal een blik op de klok geworpen en het ging steeds dichter op sluitingstijd aan, en ik begon steeds meer te vrezen dat ik mijn kameraad moest teleurstellen.
Een paar minuten voor sluiten kwam hij binnengelopen, grote smile op het gezicht en twee kaartjes in zijn handen."Je dacht zeker dat ik niet meer zou komen?" Ik ontkende uiteraard want ik had alle vertrouwen in Zjelko, Zjelko was mijn man voor kaartjes. Hij wilde wel graag de kaartjes terug hebben want het waren spelerspassen. Ik keek naar de foto's en zag dat hij de kaartjes van Sonko en Vicelich had gegeven. Sonko is zwart, maar dat was geen bezwaar, het was toch donker als wij het pasje moesten tonen.
Van de wedstrijd kan ik mij weinig herinneren, het was tegen PSV, veel leuker was het na de wedstrijd. Wij mochten met deze pasjes ook in het spelershome rondlopen. Wat betreft het gehalte hoogblond, jong en spelersvrouw werden wij niet teleurgesteld. De spelers van PSV hadden een opmerkelijke voorkeur voor dat type. Ik mag ook zeggen dat ik met van Bommel, Valckx en Lodewijks aan een tafel heb gestaan, wel met de rug naar elkaar toe maar dan nog. Lawal kwam ook nog met een grote smile en uitgestoken hand op mij toe lopen. Onder het oog van van Bommel en Valkcx begroette hij mij hartelijk. Moordgozer die gast. Heeft ook een bijzonder opmerkelijke smaak wat kleding betreft. Ooit kwam hij in een Afrikaans gewaad de winkel binnenstappen, het gewaad had allemaal krantenkoppen als motief. Ook zijn ijsmuts waar heel groot Versace op stond vond ik wel gaaf.
Zjelko Kalac wordt nu ook genoemd in de omkopingszaak die Italië nu teistert. Hij zou zijn geïdentificeerd op camera-opnamen van een wedkantoor. In zijn Roda tijd was het al een publiek geheim dat hij gokverslaafd was. Het verhaal gaat dat de directie van Roda ooit een telefoontje van het plaatselijk casino kreeg of ze hun doelman wilden komen ophalen. En of ze dan gelijk een beetje geld mee wilden nemen, Zjelko had een beetje verloren...
Kalac zou later tegen AC Milan zijn vrijgeleide naar Italië verdienen door een paar pingels te stoppen. Het schijnt dat hij als reserve keeper van Milan toch wat wedstrijdjes heeft mogen keepen. Hij is altijd een beetje een grabbelaar geweest die sterke momenten afwisselde met vreemde fouten. Ik hoop niet dat dit nu tegen hem gaat werken.
Ik gun hem wel een mooie WK.


Sjef

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l