Rinus van Alebeek schrijft

Een nieuw kort verhaal over mijn bezoek aan Breda staat in de Afgrond.

picture by Ninah Pixie Wanneer was het? De vorige maand alweer? Toen was er bezoek uit California, niet speciaal voor mij, maar we waren wel blij elkaar te ontmoeten na hevig internetverkeer. Ninah Pixie en haar grote man dAS waren speciaal overgevlogen om hier hun teepartymijmermuziek te spelen. Ze wonen in een klein huisje met uitzicht op San Francisco en de baai. Daar is het altijd zomer. En me dunkt dat de lucht vol is van zachte strelingen. Nee, dan Berlijn in de herfst. Het regent gouden bladeren terwijl ik door de straten fiets. Op de foto draag ik de hoed van Ninah, een geschenk dat een plaats in mijn huiskamer heeft gekregen en als piedestal voor mijn sleutels en mobieltelefoon dient. Die ik inderdaad niet meer kwijt raak. Naast mij is Debotschka S. Conundrums Erika, een Turijnse uit London. Te zamen met haar vriendin spelen ze een soort Harry Potter weigert eindelijk om noch langer in die stomme reeks verhalen te figureren muziek. Erika kan heerlijk lijzig spreken, alsof de w

Altijd leuk, televisie. Vooral als je er geen hebt. De laatste weken zie ik doorlopend televisies bij het grof vuil, naast een boom of zo, waar anders de honden hun excrementoire dans uitvoeren. Mooi weer vandaag in Berlijn. De dekens worden eindelijk gelucht. Een voetfetisjist kondigt zijn komst aan.Wat te doen? De verborgen kamer in het huis kan beter zo blijven. U moet weten dat achter een Afrikaanse voodoodoek de deur schuilgaat naar een kamertje van een Wiesbadense heer, op wiens naam de woning staat, die ik van zijn onderhuurder onderhuur. Zijn kamertje is naast mijn uitzicht op het neonnacht van de postbank ergens boven de daken van het Landweerkanaal. Een paar weken geleden stond ik ineens aan de voet van dat gebouw. Niet omdat ik er moest zijn..ik en de postbank...ik hoop dat ze mijn 150 euro weer kunnen vinden die een giromaat heeft opgeslokt. Dat laatste gebeurde in Oost Berlijn, waar de lonen sowieso al lager liggen. Ik ben toen door gefietst, daar bij het Landweerkanaal, o

Aisha is de titel van mijn boek, dat een tijd lang on line stond en toen wegens revisiewerken uit de ether verdween. Het boek is nu weer terug. Met dank aan Antonio Mainenti, die door dezelfde link te bereiken is.

Tegen Alles Behalve Alcohol De voorgaande bijdrage noemde TABA. klik hierboven aan en lees een ooggetuige verslag. met dank aan Killer B.

Hoe heet ze. de ex zangeres van de, eh, hoe heet die groep toch alweer, fugees? En het lied klinkt Stevie Wonderich. Dat zing ik dus al de hele tijd, op de fiets, bij het opruimen, als ik in de nieuwe intermediaire woning voor de zoveelste keer naar mijn sleutels zoek, de trappen afloop, over de hof naar de fiets, op de fiets de hof verlatend naar de korte doorgang en de hoge houten poort die iedere dag zo tegen negen uur op slot wordt gedaan door de Joegoslavische interim portier, en als ik in het licht en verkeerslawaai van de Gneisenaustraat op ga. De piano in het lied rammelt mee als ik tussen de plantebakken tegen het verkeer in het fietsepad op rijd. En vergezelde me deze morgen op weg naar Staalplaat in Mitte, terwijl ik ook nog eens nadacht over de heerlijke verwarring die is ontstaan nu 'Klimawandlung' de grote hype van het moment is. Ik dacht aan oud testamentische sterrelezers en leverduiders en aan de holografische projectie van Al Gore, die als een opperpriester bo

Ik heb een boek van Peter Handke gekocht: de linkshandige vrouw. Ik heb heel lang moeite gehad met Handke's geschriften. Pas sinds de jaren negentig bewonder ik hem. Ik las zijn drei versuchen, over de jukebox, de gelukte dag en nog een. Het boek is uit het midden van de jaren zeventig. Ik vond het in de gebruikelijke bak buiten de deur van de omaspullenzaak. 50 Cent de prijs. Bij het lezen van een paar regels had ik het gevoel door het ene valluik na het andere te storten, tot midden in die epische en wereldvreemde tijd, die zich voor altijd lijkt af te spelen tegen een achtergrond van akkerland waarboven de nevels hangen. De zon schijnt in de ogen van goudkleurige meisjes die het geheim verzwijgen. Ik voel weldaad bij het lezen. Godzijdank. Want ik ben de hele dag onderweg om het komende das kleine field recordings festival onder de aandacht te brengen. Racend op de fiets door avondnachtelijk Kreuzberg waar het nu ook eindelijk zomer is en iedere straat vol met bomen staat, en d

De zomer begon zonder dat ik het wist in het apartement van Christopher ergens op de vijfde etage in de Barcelonese wijk Gracia. De woning had een aantal blinde vertrekken, maar, bijna deurloos, was ze toch opvallend licht. Het uitzicht was weinig spectaculair: blinde muren, antennes, duistere ramen. Ik moest vroeg op om mijn bus te halen, had de vorige avond opgetreden en in een bar in Barrio Cino nagezeten met warm brood en koud bier en internationale vrinden. Een vreemde woning in de stilte van het wakker worden omhelst je met vertrouwen en blaast herinneringen in je oor, aan de naakte schouder van een slapende geliefde, haar neus in het kussen, de huid nog warm van de liefkozingen. De jongeheer Williams, in wiens keuken twee aangebroken potten honing stonden, een van drie kilo - dat krijg je als je meest beroemde naamgenoot bevriend is met een beer - was mijn gastheer. Hij had het concert georganiseerd, en in mijn marginale wereld hoef je niet te rekenen op een hotel, zelfs niet op

In Ljubljana hangt de geur van seringen. En, na al die dagen en winters en regens en luchten van Berlijn, is deze zomerse aankondiging ook weer zuidelijk, en daarom langzamer, gemoedelijker. Ik ben hier een paar dagen als gast van de DReaMKit-jongelui, die het Noise Fest hebben georganiseerd. De stad beviel me van meet af aan met zijn mixtuur van pastelkleurige einde eeuws goedburgerlijke gebouwen met hun franjes aan de gevels, de uitbouw, de torens, al wat de banketbakker in zijn stoutste dromen en in de vroegste uren uit zijn slagroomspuit tovert. Daartussen staan de betonnen titanen van Tito. Het is zoals altijd: als de gebouwen hun oorspronkelijke functie hebben verloren, worden ze weerloos. Zo meteen moet ik naar het hoofdkwartier van de DR**MK**. Het ligt in een buurt die aan het spoor grenst, een buurt als wildgroei in een verlaten zone, waar de zaden van heinde en verre aanwaaien, door vogels worden gebracht en de meest gevarieerde plantengroei ontstaat. Het spoor is gewoon to

denkwerk welkom thuis.

Hee, kijk eens naar buiten het is maart warme broodjes vandaag zorg dat het niet regent. Dat schreef ik in een veel te witte tl-lichtruimte ergens in prenzlauer berg. Een dame speelde haar geluiden, haar gezicht verzwom; ze werd iemand anders, en toch niet, want ze drukte op stop. "nice" met een punt . (En dan te bedenken dat ik in Den Haag, bij Kijkduin, Scheveningen in zicht, langs het strand heb gelopen... Heet dat zo? Langs het strand? Ik liep toch langs de vloedlijn? Luchten aan de horizon , zo hoog en lichtend, en toch ook zo hol, alles viel in mijn maag. Pati was erbij en het ruisen van de zee ook, en zij sprak, en dat hoefde niet; alle klanken aan zee worden uit overvloed geboren, duikelen, zwerven, fladderen, staan fier als een vlieger, en verdwijnenen achter de volgende golf, achter de laatste pas. Daar wonen en iedere dag naar zee gaan, de seizoenen begroeten en het verre gekrijs van de meeuwen, het geroep dat tot monument wordt; Daar wonen en er opgegroeid zijn. L

Binnenkort is het de vijfde februari. In Catania wordt dan de patroonheilige Sint Agatha gevierd met processies en vuurwerk. Haar beeld wordt door de straten gedragen. Mooie straten, waar de lava van de Etna zichtbaar is verwerkt, barokke kerken fier aan de pleinen staan, palmbomen en het rumour van een havenstad, de toonbanken van de bars en patisseriën gevuld met Agatha's borsten. Die borsten van Agatha daar was iets mee, al ben ik de legende vergeten. Resultaat van het verhaal is dat in heel Catania 'dolci' - zoetigheden- worden aangeboden in de vorm van een vrouwenborst. Ik verzin er graag mijn eigen versie bij. Toen de stad Catania door een uitbarsting van de Etna werd bedreigd; de lavastroom de stadsrand bereikte en de eerste huizen al in vlammen opgingen, offerde de nog jonge en betoverend schone non Agatha aan om de stad te redden. In een visioen was de Maagd Maria verschenen, en die had haar verteld dat de stad gered zou worden als alle mannen van de stad haar bors

Castiglione del Terziere (MS), 2004, De foto is gemaakt door Tibor Macek. Hij was op bezoek uit Innsbruck. We hebben een week of zo gewerkt aan onze multidatacdr Ciao Jazzclub. Het rose huis is van een Vietnamese mevrouw, dochter van een minister die met vrouw en kinderen zijn land verliet toen de oorlog daar bijna ten einde was. Ze heeft het huis nooit bewoond. Jammer, want het heeft een mooi uitzicht, en de binnenhuisarchitectuur is sober en toch van degelijke elegantie. (arch.Daniele Marzocchi). Ik woonde ernaast, in een krakkemikkig huis, maar met een geweldige atmosfeer. Op dagen dat het nodig was opende Dani(ele) zijn Bar Clandestino in zijn kleine ex-dodenhuisje aan het pleintje aan de voorzijde. Daar zag het huis uit op een dikke beboste heuvel, op de grijze toppen van de Apenijnen, die Toscana van het Parmezaanse land scheidden. Aan de andere kant was het Zwitserland, aan de onze kant was het de negentiende eeuw. De zee was niet meer ver, en op zonnige dagen bereikte me uit h

Ineens had ik zin om een paar foto' s op de blop te zetten. De eerste is genomen tijdens de afsluitende sessie van het gruenrekorder festival in Frankfurt/Main. De twee heren op de voorgrond zijn Lasse Marc Riek en Roland Etzin, beide te gast op mijn das kleine field recordings festival, komende maand in Berlijn. Dit is de Taunusstraat, het rode licht deel van Frankfurt dat pal naast het financiële centrum ligt, het gebied dat Frankfurt zijn skyline geeft, en zijn roep als financieel hart van Duitsland. De matrozen dragen een anthracietkleurig kostuum. De broeken hebben alle eendere vouwen, die door het vele zitten en zweten zijn ontstaan. Een hoerenloper tijdens de middagpauze heeft iets aandoenlijks, maar als je de kantoortorens van dichtbij ziet, met hun inkijk naar de afdelingen, overvalt eerder een gevoel van verbazing over het totale gebrek aan warmte. De foto is in Mei genomen. Barbara en ik waren er in Oktober, toen het jaar zich nog een keer in bed omdraaide, lui bleef lig

Plotseling stond hij voor mijn neus in mijn kamer. Ik moet zeggen wel heel erg vlak voor mijn neus. Er zat niets anders op dan de hele tijd naar zijn bril te kijken. Het was een met een zwart montuur, leek bakkeliet, maar ik kon me goed voorstellen dat je heel goed gedachtenverloren op de pootjes ervan kon kouwen. Al moest hiij dan oppassen, omdat de ringen van het rechterpootje konden glijden. Op het linker was zo'n pwiepwie Lacoste krokodilletje gekleefd. Ergens bracht me dat honden in gedachten die een zakdoek om de hals dragen, of, nog leuker, een t-shirt over romp, voorpootjes door de korte mouwen. Niet alleen een bril, maar ook een jas droeg hij. Daaronder een amazonekikkergifgroene terlenka rolkraag pullover, waarvan ik dacht dat die wel zou kriebelen, maar die me ook aan Pal Fischer deed denken, of meer aan een ooggetuigeverslag van Peter die hem ooit in zijn NSU van het Ajaxterrein had zien rijden, en in het voorbijgaan de Terlenka broek van Pal was opgevallen. De jas had