Doorgaan naar hoofdcontent

Binnenkort is het de vijfde februari.
In Catania wordt dan de patroonheilige Sint Agatha gevierd met processies en vuurwerk.
Haar beeld wordt door de straten gedragen.
Mooie straten, waar de lava van de Etna zichtbaar is verwerkt,
barokke kerken fier aan de pleinen staan,
palmbomen en het rumour van een havenstad,
de toonbanken van de bars en patisseriën gevuld met Agatha's borsten.
Die borsten van Agatha daar was iets mee,
al ben ik de legende vergeten.
Resultaat van het verhaal is dat in heel Catania 'dolci' - zoetigheden- worden aangeboden
in de vorm van een vrouwenborst.
Ik verzin er graag mijn eigen versie bij.
Toen de stad Catania door een uitbarsting van de Etna werd bedreigd;
de lavastroom de stadsrand bereikte en de eerste huizen al in vlammen opgingen,
offerde de nog jonge en betoverend schone non Agatha aan om de stad te redden.
In een visioen was de Maagd Maria verschenen,
en die had haar verteld dat de stad gered zou worden
als alle mannen van de stad haar borsten hadden gekust.
Voila.

Op de foto is een anti-clericaal gerecht te zien van mijn anarchistische vriend Antonio.
Troubadour, twee weken vader nu, en activist,
is hij natuurlijk ook een uitmuntend kok:
Ik vertaal graag het recept

Men neme.

puree van een pompoen voor de oranjeborst
en puree van aardappels voor de witteborst

vulling 1 broccoli met yoghurt
vulling 2 pecorino (italiaanse schapenkaas, hier dus uit sicilië,
ansjovis, kappertjes en walnoten)

ehm.
Het is geen recept.
Antonio is er van uit gegaan dat ieder kan koken.
Nou, als dat mislukt,
kus dan de borsten van je geliefde,
of laat je borsten door je geliefde kussen.
De honger verdwijnt vanzelf.

ti allego due foto delle "minne di s.agata" anticlericali, una ricetta
di mia invenzione per il 5 febbraio e per maria
(ingredienti: purea di zucca e di patate;
ripieno 1: broccolo con yogurt;
ripieno 2: pecorino, acciughe, capperi e noci).

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l
Tibor, mijn klankvriend uit Innsbruck is inmiddels weer thuis in zijn warme huis aan de Inn, waar het naar vers gebakken broodjes ruikt. Hij heeft tien dagen lang hier in Schöneweide rondgelopen op zoek naar mensetende termieten en gebouwen met verhoogd instortingsgevaar. Die zijn allemaal gedocumenteerd. In de tussentijd hebben we ook nog nieuwe muziek gecomponeerd. Die tijd had een dermate tussentijdelijk karakter dat hij op mijn vraag wanneer we nu eens eindelijk iets gingen doen, verbouwereerd antwoordde dat we al zeven "songs" hadden. Het zijn er uiteindelijk veertien geworden. Van een der liederen bestaan twee versies. Uiteindelijke som der produkten is dan vijftien. De Cdr waarvan ik nu de covers behandwerk zal tien tracks bevatten plus een selectie van Tibors foto's. De overige klanken heb ik via internet naar vriend Jeff in Bethesda gestuurd. Ze bevielen hem goed genoeg om ze on-line op zijn label zeromoon te publiceren, titel: Diensteingang. Te downloaden hie