Doorgaan naar hoofdcontent


Ineens had ik zin om een paar foto' s op de blop te zetten.
De eerste is genomen tijdens de afsluitende sessie
van het gruenrekorder festival in Frankfurt/Main.
De twee heren op de voorgrond zijn
Lasse Marc Riek en Roland Etzin,
beide te gast op mijn
das kleine field recordings festival,
komende maand in Berlijn.



Dit is de Taunusstraat,
het rode licht deel van Frankfurt dat pal naast het financiële centrum ligt,
het gebied dat Frankfurt zijn skyline geeft,
en zijn roep als financieel hart van Duitsland.
De matrozen dragen een anthracietkleurig kostuum.
De broeken hebben alle eendere vouwen, die door het vele zitten en zweten zijn ontstaan.
Een hoerenloper tijdens de middagpauze heeft iets aandoenlijks,
maar als je de kantoortorens van dichtbij ziet,
met hun inkijk naar de afdelingen,
overvalt eerder een gevoel van verbazing over het totale gebrek aan warmte.

De foto is in Mei genomen.
Barbara en ik waren er in Oktober,
toen het jaar zich nog een keer in bed omdraaide,
lui bleef liggen,
en tussen de oogwimpers door naar het venster keek,
waarachter het landschap in een waas van zonlicht verdween.
25°C, en het wandelpad langs de rivier gevuld met slenteraars,
de laatste zonaanbidders in het gras.

We waren te gast bij studenten,
twee daarvan gebroers uit Iran, maar van Armeense afkomst.
De ouders kwamen in het weekeinde uit Freiburg langs,
omdat de jongste zoon
- schouder aan schouder met Lasse-
in de marathon mee zou rennen.
Een middag lang was de keuken gevuld met verhalen,
en een oplettende moeder die kookte,
afwaste,
schoonmaakte.

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou...
Heen en weer rennen langs verschillende websites is nooit leuk. Ik was op zoek naar support, een hulpeloze ziel op elektronische paden die van loket naar loket leidden. In het aloude Oostenrijk-Hongarije, bakermat van de bureaucratie, kwam je nog een mens tegen. Die sprak dan weliswaar in aangeleerde volzinnen, maar je frustratie kaatste terug van menselijke trekken. Ach nee, laten we dat spoor maar niet volgen; het is tenslotte Duitsland hier. Een paar dagen nadat ik het probleem zelf had verholpen door simpelweg de plug-in te vervangen, kreeg ik antwoord van Ivy. Ivy begreep het probleem niet, en zag ook dat ik niet als klant was geregistreerd. Het was een gratis plug-in. Ben je ook klant als je iets gratis meeneemt? Ik weet het niet. Ik heb een vriendelijke mail teruggestuurd aan Ivy.  
  De dagen bleven mild van temperatuur. Ik besloot naar een park te gaan. Het lag niet ver van mijn woning. Je betaalde er één euro entree voor het onderhoud. Het park was ontstaan op h...
Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l...