Doorgaan naar hoofdcontent
Altijd leuk, televisie. Vooral als je er geen hebt. De laatste weken zie ik doorlopend televisies bij het grof vuil, naast een boom of zo, waar anders de honden hun excrementoire dans uitvoeren. Mooi weer vandaag in Berlijn. De dekens worden eindelijk gelucht. Een voetfetisjist kondigt zijn komst aan.Wat te doen? De verborgen kamer in het huis kan beter zo blijven.

U moet weten dat achter een Afrikaanse voodoodoek de deur schuilgaat naar een kamertje van een Wiesbadense heer, op wiens naam de woning staat, die ik van zijn onderhuurder onderhuur. Zijn kamertje is naast mijn uitzicht op het neonnacht van de postbank ergens boven de daken van het Landweerkanaal. Een paar weken geleden stond ik ineens aan de voet van dat gebouw. Niet omdat ik er moest zijn..ik en de postbank...ik hoop dat ze mijn 150 euro weer kunnen vinden die een giromaat heeft opgeslokt. Dat laatste gebeurde in Oost Berlijn, waar de lonen sowieso al lager liggen.

Ik ben toen door gefietst, daar bij het Landweerkanaal, omdat ik op weg was naar het hoofdstation. Ik ging een kaartje kopen voor de thuiswedstrijd van Hertha BSC. En de fanwinkel is ergens in de retrofuturistische catacomben van het Fritz Lang Stadion verstopt. Al geweest op dat station? Ik wel, maar niet om er een trein te nemen..of toch? Naar Leipzig toen?

Dat is ook een mooi traject, op een gegeven moment rijdt de trein langs een spookstad, alle huizen zijn verlaten na de Wende; de chemische fabrieken zijn nog steeds actief. Dat kan makkelijk. Daar heb je niemand bij nodig, enkel langzaam met elkaar reagerende stoffen: rookpluimpjes boven het fabrieksterrein, mooie kleuren in regenwaterputjes, vlekken op de longen, vlekken op de zon.

De weg naar het station ging door de Friedrichstrasse, ooit flaneerstraat, toen bombardeerstraat, toen de ijzeren long die Oost van West scheidde en in het midden door de burgermeester van Hollywood werd geregeerd: Checkpoint Charlie. Nu is het Snackpoint Charlie. Touristen staan er om heen alsof ze er zijn neergezet.

Die mijnheer dus, van de voeten en de verborgen kamer. SM-fan, loopt graag bezweet en bezweept achter zijn slaafjes aan. Hoe zeg je zo iemand goede morgen? Ik hoop dat een van ons wegblijft. Kies toch graag zelf mijn bezoek uit.

zucht.

Ik wilde eigenlijk gewoon twee filmpjes verlinken, van mijn (en Jeans en Harolds en Emanuels, van links naar rechts op het podium, voor het publiek van rechts naar links) Parijse groep Diktat.
We waren onlangs in Den Haag en speelden daar in een witte blokkendoos, een soort houten zandbak zonder zand, daarom zijn we naar het strand gegaan de volgende dag. Onderweg troffen we nog een concert voor 66 rijdende vrachtwagens aan.


Nederland 1
Nederland 2

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
De boot had voldoende vertraging om alle nieuwe modellen zonnebrillen en laagkruisige spijkerbroeken te bestuderen. Het waaide op zee. Zondag rolde de bal voor de voeten van spelers van Cagliari-Fiorentina weg, door windkracht gedreven. Toen ook nog een reclameschild over het veld fladderde werd de wedstrijd twintig minuten uitgesteld. In die twintig minuten bleef het lustig doorwaaien. Het waaide gisteren ook nog. Toen stond ik op het bovendek: een grote gele stip duidt de helicopterpiloot de landingsplaats. Daar stonden vier schoolreizende jochies, waarvan drie met zonnebril, tegen de wind in. Later in de bioscoopzaal Inter tegne Ajax gezien. Blind heeft zichzelf gemultipliceerd en gelijk drie evenbeelden in de verdediging neergezet. Ik vond Ajax beter. De Italiaanse commentator vond dat niet. Die weet niet dat Ajax in balbezit hetzelfde is als een levensgrote kans op een doelpunt. Wat me vooral opviel was een soort verwerkte treurigheid: de wijsheid van de balling die weet dat terug