Doorgaan naar hoofdcontent
Op de tribune bij Iran - Angola

Als je niet wilt dat eenmaal gemaakte en uitgevoerde beslissingen (lezen op de maat van gevlagd-en-gefloten) door gefundeerde kritiek hun beurswaarde verliezen, moet je voor een verantwoording zorgen die bij voorbaat tegenstanders de mond snoert. De verantwoording luidde: " want anders spelen landen van hetzelfde continent tegen elkaar, en dat is niet leuk."
Jammer, want ik vind het wel leuk. Brazilie - Argentinie in de voorronde is geweldig, zeker als daar ook nog Italie en Frankrijk bij zijn ingedeeld. Dan kan in een andere groep zomaar Nederland terechtkomen bij Togo, Ghana en Costa Rica: Het hele land met vakantie! Of je hebt Engeland, Duitsland, Ukraine en Spanje bij elkaar. helemaal niet gezellig. Iran, Australie, Tunesie en Ecuador.

Dat had allemaal gekund als 32 opgevouwen papiertjes paarsgewijs uit een kartonnen beker van de sponsor waren gehaald. En na de voorrondes weer loten. Met een beetje geluk haalt Australie de halve finale. Maar niet alleen met geluk, maar ook door bloedstollend spannende wedstrijden te winnen. Natuurlijk moest zoiets ten alle tijde worden vermeden. Daarom werd die malle verantwoording verzonnen. Een heel erg erge verantwoording, die deed denken aan vers gevonden weesjes uit diverse rampengebieden die door goedwillende hulpouders werden opgevangen in het parochiejeugdhuis; de kindertjes zitten aan tafels bij elkaar en moeten vriendjes worden, armen over elkaar en een glimmende puntmuts op, om zo snel mogelijk het leed te vergeten.

Wat overblijft is Iran - Angola. Dan moet natuurlijk wel de komende maanden blijken dat de spelers van Iran tegen de holocaust zijn. Allah Machbar ! Hoe breng je ze dat nu aan het verstand ? In de oorlog tegen Irak werden kinderen over het mijnenveld gestuurd om de mijnen onschadelijk te maken: wie in 1986 zes jaar oud was, is de komende zomer minstens zesentwintig jaar oud, een mooie leeftijd voor een middenvelder, maar dan moet hij wel nog leven.

Toen die Kasai president van Afghanistan werd, dacht ik, waar hebben ze die nu vandaan gehaald? Ik vermoedde dat hij een winkel voor galanterien had in Rome, vol houten kasten, schuifladen, vergulde handgrepen en, onder de glazen plaat van de toonbank, zijden garen uit India. Charmante man, niet opdringerig parfum, vriendelijk voor dames van alle leeftijden.
Dezelfde vraag stel ik me over de president van Iran, hoeheettie -Harinjesmoel. Dagen heb ik naar een passend beroep gezocht. Waar hangen morsige ongewassen kerels rond ? Ze rijden taxi achtenveertig uur aan een stuk, zijn geoefend in het lullen van de grootst mogelijke onzin, en stinken naar tabak en door rauwe uien geinspireerde scheten.
Een ander mogelijk beroep is leerlooier. Dat kennen we niet meer, maar het schijnt dat het werken met verse huiden voor ontzettend veel vliegen en ondraaglijke stank zorgt. Vind dan nog maar eens een vrouw.

Okay, die man wordt dus serieus genomen door een grote groep mensen die het denken als een belangrijke culturele verworvenheid beschouwt. En wat verzint een van hen, een ex-'68-er, en Europees parlementarier ? Iran moet van het WK worden geweerd. Dat is nog steeds veel humaner dan de roep om een atoombom, of op zijn minst een invasie, die van andere barricades klinkt, maar toch net zo onzinnig.
Iran - Angola kan dan zomaar Bahrein - Angola worden, omdat het zo zielig was van die afgekeurde goal, en misschien ook omdat de functionarissen elkaar hebben leren kennen bij dezelfde Zwitserse bank.

Bahrein (kleine puist) ligt naast Qatar (grote puist) in de Anglo-Amerikaanse Golf. Qatar is bekend van Romario, Batistuta en Effenberg, maar niet van de kamelenraces. Leuk joh ! Een Zwitserse firma heeft onlangs robots ontwikkeld, die de kinderjockeys moeten vervangen. Die robots kosten 20.000 Dollar per stuk. Dat is veel duurder dan een kinderjockey, die je op de Indiase markt al voor 100 Dollar vindt, maar daarvoor gaan ze wel langer mee, want als zo'n blaag van zijn kameel valt, dan kun je hem niet meer gebruiken.
Groot bedoeienenvertier. Met zijn allen in de Volkswagen Touareg naar de woestijn karren en kamelen laten hollen. Daar doen ze in Bahrain niet aan mee.

Iran - Angolo : 0-3 13e minuut Akwa, 45e minuut Lebo Lebo 87e minuut Akwa, Angola geplaatst voor de volgende ronde.

Rinus

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l
Tibor, mijn klankvriend uit Innsbruck is inmiddels weer thuis in zijn warme huis aan de Inn, waar het naar vers gebakken broodjes ruikt. Hij heeft tien dagen lang hier in Schöneweide rondgelopen op zoek naar mensetende termieten en gebouwen met verhoogd instortingsgevaar. Die zijn allemaal gedocumenteerd. In de tussentijd hebben we ook nog nieuwe muziek gecomponeerd. Die tijd had een dermate tussentijdelijk karakter dat hij op mijn vraag wanneer we nu eens eindelijk iets gingen doen, verbouwereerd antwoordde dat we al zeven "songs" hadden. Het zijn er uiteindelijk veertien geworden. Van een der liederen bestaan twee versies. Uiteindelijke som der produkten is dan vijftien. De Cdr waarvan ik nu de covers behandwerk zal tien tracks bevatten plus een selectie van Tibors foto's. De overige klanken heb ik via internet naar vriend Jeff in Bethesda gestuurd. Ze bevielen hem goed genoeg om ze on-line op zijn label zeromoon te publiceren, titel: Diensteingang. Te downloaden hie