Doorgaan naar hoofdcontent
Men heeft van Basten en Schip in de kuip betrapt met een zak friet in de handen terwijl ze naar Feijnoord PSV keken. Het was een puntzak. Ik vraag mij af of het zo'n rood-wit geblokte zak is geweest of een effen witte. Ik vind het overigens wel opmerkelijk dat ze daar de friet in een puntzak doen en niet op de plastic witte schaaltjes. Zouden ze daar dan ook zo'n houten vorkje bijdoen, zo eentje met twee tandjes. En dan zo'n grote kiebel mayonaise erop dat je je eerst daar doorheen moet eten voordat je bij de friet bent. Het laatste frietje zat altijd onder in de punt vast, als je die probeerde te pakken kreeg je mayonaise aan je mouw. Van Basten zal wel het puntje afgescheurd hebben om dat laatste frietje te pakken te krijgen.

Ik heb nog behoorlijk zitten zappen voordat ik eindelijk mijn rust bij een zender vond. De BBC is wel degelijk maar vind ik steeds saaier worden. Die Schot versta ik niet en met ondertiteling is het helemaal hopeloos. De belg was afwezig, de Duitser was irritant met de voice-over bij het Engels mondeling. Dus voorlopig de Hollander maar gekeken. Van Gelder vind ik ondertussen wel erg klef worden en is mij te familiaal.
Na de loting was er een samenkomst voor zes heren. De Nederlandse bondscoaches met van Gelder en Cruijff.
Van links naar rechts, van Gelder, Cruijff, van Basten, Advocaat, Beenhakker en Hiddink.Tussen hen in een grote lange tafel, geen stoelen. De stoelen hadden de Argentijnen al ingepikt, zij nababbelden olv Bilardo naast de Nederlanders, slechts gescheiden door het blikveld van de camera. De Argentijnen hadden alleen stoelen, de Hollanders hadden de tafel.
Ned-Arg (rust) 1-1
Cruijff en van Basten stonden er echt bij als vader en zoon. Ik heb ooit eens gelezen dat van Basten in Barcelona bij Cruijff op bezoek was en dat ze toen samen vanuit de woning van Cruijff naar Nou Camp zijn gereden. Samen op de scooter, van Basten achterop. Die houding stralen ze nu nog steeds uit. waarschijnlijk zijn ze samen op de fiets terug naar het hotel gegaan. Cruijff achter het stuur vanzelfsprekend en van Basten met bratwurst achterop.

Nederlandse bondscoaches verschijnen in het algemeen met een kopje koffie in beeld, meestal is men nog aan het roeren terwijl alvast de vraag gesteld wordt. Na de vraag volgt eerst een eerste slok en dan pas het antwoord. Die avond was er geen koffie voor handen, er was helemaal niets te drinken. Alleen een schaal met broodjes die ook dankbaar door de Argentijnen werd aangenomen. Later pobeerden de Argentijnen nog in te breken tijdens de uitzending. Ze tikten Guus en Leo op de schouder om enkele vragen te stellen, beide bedankten vriendelijk en Jack ging onverstoorbaar door. Jammer, gemiste kans om de Argentijnen bij de uitzending te halen.
Ned-Arg (eindstand) 2-2

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l
Tibor, mijn klankvriend uit Innsbruck is inmiddels weer thuis in zijn warme huis aan de Inn, waar het naar vers gebakken broodjes ruikt. Hij heeft tien dagen lang hier in Schöneweide rondgelopen op zoek naar mensetende termieten en gebouwen met verhoogd instortingsgevaar. Die zijn allemaal gedocumenteerd. In de tussentijd hebben we ook nog nieuwe muziek gecomponeerd. Die tijd had een dermate tussentijdelijk karakter dat hij op mijn vraag wanneer we nu eens eindelijk iets gingen doen, verbouwereerd antwoordde dat we al zeven "songs" hadden. Het zijn er uiteindelijk veertien geworden. Van een der liederen bestaan twee versies. Uiteindelijke som der produkten is dan vijftien. De Cdr waarvan ik nu de covers behandwerk zal tien tracks bevatten plus een selectie van Tibors foto's. De overige klanken heb ik via internet naar vriend Jeff in Bethesda gestuurd. Ze bevielen hem goed genoeg om ze on-line op zijn label zeromoon te publiceren, titel: Diensteingang. Te downloaden hie