Doorgaan naar hoofdcontent
De bondskanselière heeft zich over Klinnsman ontfermt. Iedere kritiek staat nu gelijk aan majesteitsschennis. Ook al komt die kritiek van Beckenbauer, die al jaren Kaiser heet. Nou ja, Franzl ging ook iets van 'mompel mompel euh-euh', en miste daarbij het roodwitgeblokte tafelkleed met allemaal vleesbaars erop in mandjes en op houten plankjes en tafelgenoten die het in dat hamsterwangenduits met hem eens konden zijn.

Of er een tijdperk ten einde gaat? Hoe moet dat nu met ons aanstaand koningspaar nu Oranje niet meer in oranje maar in republikeinse kleuren speelt? Wat voor een badpak trekken ze aan als ze aan de rand van het zwembad naar Argentinië - Nederland kijken? En dat Klinnsman Beckenbauer de mond snoert met de korte maar venijnige intikker, dat je overal kunt werken, is ook een teken.

Beckenbauer is als speler twee keer wereldkampioen geworden, waarvan een keer omdat Michels te beroerd was om Piet Keizer te laten invallen, en als trainer werd hij wereldkampioen met dank aan de KNVB. Het bestuur van de bond bestond toen ondermeer uit een corrupte varkensfokker uit Groningen, een verkrachter uit Utrecht, en een hoerenloper uit Arnhem. Of mijnheer Adidas daar persoonlijk langs is gegaan met de boodschap bloss den Kroejf nicht an zu stellen?
"Ja aber der Maradona dan?"
"Der kleine Dicke soll sich gefälligs zurückhalten, sonst werden wir einiges über ihm an die Presse erzählen"

Cruijff en Maradona voetbalde op Puma's, maar dit terzijde.

Beckenbauer dus en zijn onttroning. Ergens moet dat met een revolte van doen hebben. En ik vermoed dat het nieuwe elitaire gelijkheidsdenken op de internationale vliegvelden en hun direkte omgeving is ontstaan. Bij de incheckbalie zijn we allemaal gelijk, voor zover het de incheckbalie van de business class betreft.

De bovenste bazen van de Duitsele Bond heten Zwanziger en, als ik me niet vergis, Meyer Vorfelder. Zwanziger klinkt als een achteloos op de toonbank geworpen biljet van twintig juro, zo zijwaarts uit de losse pols, zonder het gezicht af te wenden van degeen met wie je confereert. Meyer Vorfelder klinkt als een bureau waar je ontboden wordt, voor de deur moet wachten, en, bij binnenkomst, nog eens moet wachten totdat de heer klaar is met zijn intercontinentale telefoonconferentie.

Beide boerenkinkelbazen bezetten ieder hun eigen hoek in de business lounge, van waaruit ze elkaar vuile blikken toewerpen. Nergens plaats voor d'r Franz. Wel voor Klinnsman. Als deze met de een spreekt, kan de andere hoek het allemaal via de videoconferentie volgen, en bij 'darf ich jetzt mal' richt de satelliet zijn stralen op de andere hoek.

Het verhaal eindigt niet hier. Er zit namelijk een begin aan. Der Jürgen zou in Nederland de perfekte jongensboekfiguur zijn. In Duitsland bestaan geen Bubenboeken. Daar ben je toch eerder de lustige wanderknaap, eentje die springend en zingend over de landespaden trekt en overal een glimlach en een liefdevolle blik ontmoet. De ontmoeting met de dochters die de dekbedden uitschudden worden in niet-beschreven passages beschreven. De volgende ochtend volstaat een nauwelijks waarneembare verandering van houding.

Voetballer Klinnsman was in zijn jonge Stuttgarter jaren de vrolijke wandersgezel bij uitstek, zoon van een schoenlapper bovendien. Hij juichte al voordat hij gescoord had, en als hij doelpuntte hingen plots in het hele Schwabenland de slingers op, en regende het confetti. Van die schoenlijm wordt je een beetje gaga. Goed. Volgen de onderhandelingen, en zie van het romantische Duitsland kun je direkt in de 21ste eeuw belanden, als je maar hard genoeg in al die nieuwe electronicasnuffigheid gelooft.
Op het 'wat drink je Jürgen' (verse orangesaft), volgt een ietwat veronzekerde reactie die snel gecompenseerd wordt met de bestelling van een sportief bier. Over de werkmethode zijn ze het snel eens. Die bevestigt het sacrale karakter van de palmtop en de handy en de laptop en al die andere apperaten waarvoor je (vet: Hà Hà) een universiteitsdiploma nodig hebt om alle functies te kunnen begrijpen(dubbelvet: Hà Hà), op welke grap Klinnsman niet reageert. Die ziet eindelijk het uur der wrake gekomen. Op het verplicht de Duitslandhymne zingen onder de douche, en al de eindeloze wedstrijdbesprekingen met video vooruit, terug, langzaam, beeldje-voor-beeldje, pauze, bla, reageert hij met het Californisch hoofdkwartier.
Wedstrijden ziet hij via de satellietantenne. Met zijn spelers spreekt hij over de telefoon. Voetballen kunnen ze al. Bij Beieren met hun Drie-en-een halve Duitser in de basiself moeten ze niet zeiken. En de twintigste eeuw is geschiedenis.

Ik weet het nog niet met die Duitsers.


Rinus

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
De boot had voldoende vertraging om alle nieuwe modellen zonnebrillen en laagkruisige spijkerbroeken te bestuderen. Het waaide op zee. Zondag rolde de bal voor de voeten van spelers van Cagliari-Fiorentina weg, door windkracht gedreven. Toen ook nog een reclameschild over het veld fladderde werd de wedstrijd twintig minuten uitgesteld. In die twintig minuten bleef het lustig doorwaaien. Het waaide gisteren ook nog. Toen stond ik op het bovendek: een grote gele stip duidt de helicopterpiloot de landingsplaats. Daar stonden vier schoolreizende jochies, waarvan drie met zonnebril, tegen de wind in. Later in de bioscoopzaal Inter tegne Ajax gezien. Blind heeft zichzelf gemultipliceerd en gelijk drie evenbeelden in de verdediging neergezet. Ik vond Ajax beter. De Italiaanse commentator vond dat niet. Die weet niet dat Ajax in balbezit hetzelfde is als een levensgrote kans op een doelpunt. Wat me vooral opviel was een soort verwerkte treurigheid: de wijsheid van de balling die weet dat terug