Rinus van Alebeek schrijft

Zo, Ik was hier een tijdje niet. Waarschijnlijk blijft dat nog even zo. Dit betekent niet, dat ik niets meer publiceer. Tot essay geordende gedachten verschijnen geregeld hier in het engels. Nieuwsberichten, ook in het engels, hier . Dan nog verstopt in het bronsgroen deel van het wereld wijd web: korte biografie en bijdrage aan de auditieve atlas van Limburg Tot ziens

Natuurlijk kijk ik voetbal, zoals gisteren springend op de bank op anderhalve meter afstand van een gigantisch scherm in een wijnwinkel in Wedding, waar de kachel brandde. Dit alles na een optreden van een uur lang als begeleidingsmuziek van twee videofilmen over buitenaardse buurtbewoners. Ach, het leven van alledag zeg maar. Wie de eerste dagen van de zomer in Berlijn is moet beslist naar Madame Claude in Kreuzberg komen, al dan niet met een witte anjer in het knoopsgat.

Mijn grote vriend Jeff Surak uit Bethesda, een dorp dat middels een zeer lange straat met Washington DC is verbonden, en waar iedere boom een deel is van het grote bomenmonument voor de eerste pioniers, stuurde me een link naar deze video. Jeff is een zoon van witrussische ouders, die naar de VS emigreerden in een tijd dat Bialorus nog gewoon een deel van de CCCP was. Ik verzuim hem steeds te vragen waarom zijn ouders überhaupt het land konden verlaten. Ik ontmoette hem voor het eerst in de maand augustus van het jaar 2001. Sedertdien zijn we broeders in klank. Veel van zijn publicaties, veelal onder de naam Violet, vind je op zeromoon.

Op een van de eerste zonnige dagen van dit jaar was ik te gast in Regensburg bij de kunstverein graz . Jammer dat een luchtfoto van hun lokaal temidden van een immens rangeerterrein niet op hun website is terug te vinden. Wat vaak een volgespoten jeugdhonk of oliebesmeerd motorduiveloord wordt, is door deze vereniging jarenlang als vermomd theater gebruikt waar cultureel politieke kunst, lezingen en optredens werden verzorgd.De dag na mij was er nog een voordracht over een vroegtwintigste eeuwse termitensamenlevingspecialist en toen was het gedaan. De vereniging leeft van de contributie en ideeën van haar leden. Ieder lid kan een voorstel indienen en geld krijgen om zijn programma uit te voeren. Mogelijk vinden ze in een voormalig slachthuis een nieuw onderkomen. Na de ervaringen in het anarchistische altijd arme Berlijn, en de ontmoetingen in de andere delen van ongesubsidieerd Europa, was dit Regenburger Intermezzo een niet alleen verrassende maar ook comfortabele afwisseling. Alber

"Toegegeven, gemakzucht dient ook de klankkunstenaar. Een beetje onnodig temidden van al het experiment is de drum 'n bass van Ex-Zero, platgetreden de noisebijdrage van de Japanner Aube en botweg flauw de audio-art van Rinus van Alebeek en Thuth's, ofwel Ray Moon's gestoei met samples. Anderzijds is Wilhem van Trippenhofen kolderiek. Over een vertroebelde hoempa roept hij een paar keer met een lekker rollende r 'hoerrr'!" - Harry Prenger. De eerste die ik belde was Peter, grote vriend en toeverlaat. Ik begroette hem met de vraag, hoe dicht hij bij het woordenboek stond. Zijn tegenvraag hoe dicht ik bij hem stond, was op een prettige manier verwarrend. Heel even had ik de illusie in een telefooncel in regenachtig Amsterdam te staan. We spraken een kwartier lang over de juiste toepassing van het woord "botweg." "Botweg", gebruikt als bijwoord van flauw bleek in relatie tot de eerste persoon enkelvoud (in het verdere verloop van deze teks

In de 85ste minuut ging de knop om. Rechtsboven in het scherm viel me ogenblikkelijk de stand op: 1-0 voor Getafe. Ze speelden thuis. Ik meende me te herinneren dat de eerste wedstrijd in een gelijk spel was geeindigd, maar hoe gelijk wist ik niet. Waarom had ik die wedstrijd gemist? Was die de vorige week gespeeld of de week daarvoor? Kerstmis stond alweer bijna voor de deur. Op alle Europese velden, voor zover ze dankzij de samenvattingen in beeld kwamen, was het al herfst. De eerste drie maanden van het jaar waren als in een zucht voorbij gegaan. Bij die aandurende kou, bracht je de tijd meest wachtend door. De dagen regen zich aaneen. Toch was ik in dit jaar in Regensburg geweest en ook in Wenen, en in beide steden had ik stralend zonnige dagen meegemaakt. Regensburg, bijvoorbeeld, was een stad uit een prentenboek dat na vijftig jaar ineens in je bezit belandde. Het papier rook naar oude kast, de opdracht voor de twaalfde verjaardag was met pen en inkt en in een geoefend hands