Op een van de eerste zonnige dagen van dit jaar was ik te gast in Regensburg bij de kunstverein graz. Jammer dat een luchtfoto van hun lokaal temidden van een immens rangeerterrein niet op hun website is terug te vinden. Wat vaak een volgespoten jeugdhonk of oliebesmeerd motorduiveloord wordt, is door deze vereniging jarenlang als vermomd theater gebruikt waar cultureel politieke kunst, lezingen en optredens werden verzorgd.De dag na mij was er nog een voordracht over een vroegtwintigste eeuwse termitensamenlevingspecialist en toen was het gedaan. De vereniging leeft van de contributie en ideeën van haar leden. Ieder lid kan een voorstel indienen en geld krijgen om zijn programma uit te voeren. Mogelijk vinden ze in een voormalig slachthuis een nieuw onderkomen.
Na de ervaringen in het anarchistische altijd arme Berlijn, en de ontmoetingen in de andere delen van ongesubsidieerd Europa, was dit Regenburger Intermezzo een niet alleen verrassende maar ook comfortabele afwisseling.
Albert Plank, mijn gastheer, was in de fijne kunsten van de field recordings ingewijd dankzij een bezoek aan Berlijn in Augustus 2007. Toen woedde mijn das kleine field recordings festival ieder weekend. Dit inspireerde hem niet alleen om ook deze kunstvorm te adopteren, maar ook om een klein festival te organiseren.
De dag erna toonde hij me de stad. De mooiste stad in Beieren was me al verzekerd. Geen enkele bom die het centrum had verwoest, zodat het gebouw waar het door Goethe om zijn zieke hoeren beschimpte bordeel gevestigd was, nog aan het eind van Alberts wijsvinger hing. Goed bier in de oudste brouwerij van de stad, overal kromme straten en kleurige huizen, maar alles zeer gepoetst en schoon, en op de een of andere manier vertrouwd, omdat Walt Disney de herinnering aan deze stedenarchitectuur uit Midden Europa mee had genomen toen hij naar Hollywood emigreerde.
Door de afgrondige verdeling van Europa in de eerste veertig jaren na de WO2, was Nederbeieren een uithoek. Je ging er heen omdat je er zijn moest. En zoals in het niemandsland tussen Oost en West een heel eigen flora en fauna is ontstaan, is er in die jaren ook een autokratische kunstgemeenschap gegroeid, die in feite zonder invloeden van buitenaf uitkomt. Een aantal van hen zijn via Second Life in het voorparadijselijk hiernamaals terecht gekomen. Ik weet niet of dat uit heimwee naar oud isolatoire tijden is gebeurd. Feit is dat Albert buiten de stad woont, in een gebied dat hij vroeger slechts in een richting kon verlaten. Nu is het ineens een van de Euregionale middelpunten. Je rijdt in een middag naar Praag.
Voilà, 100 seconden van mijn optreden. Te horen zijn opnames die ik gemaakt heb in de onmiddellijke omgeving van het Olympisch Stadion in Berlijn, toen Duitsland tegen Argentina speelde tijdens het WK 2006.
Meer Regensburger impressies zijn in een eerdere bijdrage te vinden. Gewoon naar onder scrollen.
Na de ervaringen in het anarchistische altijd arme Berlijn, en de ontmoetingen in de andere delen van ongesubsidieerd Europa, was dit Regenburger Intermezzo een niet alleen verrassende maar ook comfortabele afwisseling.
Albert Plank, mijn gastheer, was in de fijne kunsten van de field recordings ingewijd dankzij een bezoek aan Berlijn in Augustus 2007. Toen woedde mijn das kleine field recordings festival ieder weekend. Dit inspireerde hem niet alleen om ook deze kunstvorm te adopteren, maar ook om een klein festival te organiseren.
De dag erna toonde hij me de stad. De mooiste stad in Beieren was me al verzekerd. Geen enkele bom die het centrum had verwoest, zodat het gebouw waar het door Goethe om zijn zieke hoeren beschimpte bordeel gevestigd was, nog aan het eind van Alberts wijsvinger hing. Goed bier in de oudste brouwerij van de stad, overal kromme straten en kleurige huizen, maar alles zeer gepoetst en schoon, en op de een of andere manier vertrouwd, omdat Walt Disney de herinnering aan deze stedenarchitectuur uit Midden Europa mee had genomen toen hij naar Hollywood emigreerde.
Door de afgrondige verdeling van Europa in de eerste veertig jaren na de WO2, was Nederbeieren een uithoek. Je ging er heen omdat je er zijn moest. En zoals in het niemandsland tussen Oost en West een heel eigen flora en fauna is ontstaan, is er in die jaren ook een autokratische kunstgemeenschap gegroeid, die in feite zonder invloeden van buitenaf uitkomt. Een aantal van hen zijn via Second Life in het voorparadijselijk hiernamaals terecht gekomen. Ik weet niet of dat uit heimwee naar oud isolatoire tijden is gebeurd. Feit is dat Albert buiten de stad woont, in een gebied dat hij vroeger slechts in een richting kon verlaten. Nu is het ineens een van de Euregionale middelpunten. Je rijdt in een middag naar Praag.
Voilà, 100 seconden van mijn optreden. Te horen zijn opnames die ik gemaakt heb in de onmiddellijke omgeving van het Olympisch Stadion in Berlijn, toen Duitsland tegen Argentina speelde tijdens het WK 2006.
Meer Regensburger impressies zijn in een eerdere bijdrage te vinden. Gewoon naar onder scrollen.