Rinus van Alebeek schrijft

Een busreis is een beweging door de nacht in tegengestelde richting: Lichten zwerven over de zwarte voorruit, op de stoelen slapen de reizenden in, de motor, in zichzelf gekeerd, zingt om wakker te blijven. Een nachtsluis naar het einde van iets wat eigenlijk niet bestaat, die twee bestemmingen met elkaar verbindt, het ene een gangen- en torenstelsel in een buitenwijk in Parijs, het andere een schuttinglandschap dat een pirouette veroorzaakt: dan karretje-karretje, het rollen over het asfalt, de kerstlichten en de neon in een stad waar ooit een ode aan deze belichting werd opgeschreven. Slechts een dag om aan te komen en in de diepste hectacomben van de influenzale kansbereking terecht te komen. Tienduizend briefkaarten en liederen die ik niet wilde zingen zwalkten over de landwegen: groeten en hoesten, mijn longen allang geen vleugels meer. Een dag is de horizon aan de andere kant van de straat, een andere stijgt de dag met roofvogels over de wolken. Bijna thuis.

Laatste dag in Parijs, veel optredens, veel regen, daardoor nat geworden, maar ook in veel verschillende plaatsen geweest die op de een of andere manier allemaal net buiten de metroingang Ménilmontant lagen. Daar is Parijs op een hellend vlak gebouwd, of lijkt het een kapseizend schip, ter linkerzijde de café`s met de stoelen en tafetjes die naar de achterste muur zijn geschoven, ter rechterzijde de dames en de arabieren die zich aan de deurposten vasthouden, aan de lantaarnpalen, aan de schuttingen, ertussen, het verkeer, een stad kan niet zonder. Lawaai wordt eenvormig, zou je denken, verkeerslawaai is de wereldwijde noemer die te zamen met de smeltende poolkappen het begrip `grddlopfiststauaie` zijn bestaansrecht geven. Toch ben ik zeker dat het verkeer in Bamako en in New Delhi anders klinkt. Het klinkt zelfs anders als het regent, of slagregent, zoals een paar dagen geleden bij Barbès. Daar wilde ik heen omdat een cassette van het Orchestre Nacional de Barbès lange tijd mijn favor

Philip ondertekent zijn post met `King of Wedding, in exile.` Hij heeft een jaar in deze wijk van Berlijn gewoond. Ik heb met hem afgesproken in de gallerie waar ik een paar dagen later zal optreden met mijn dictaphonevrienden en een contra-bassist. Waarom zo`n kunstkamer verstoken moet blijven van iedere vorm van gemoedelijkheid heb ik nooit kunnen begrijpen. Een fijne sofa, een luie stoel om in te hangen, een tapijt en een oude lampenradio die voor zich heen murmelt maken het wachten aangenamer, kon je denken. De brute realiteit bestaat uit een duister zijkamertje met een tafel en een paar computers, papieren en een koffiezetapparaat, in de kunstkamer zelf twee ongemakkelijke klapstoelen en een tafel vol ongezellige folders. En buiten was het natuurlijk te koud om op de houten bank te zitten. Ik had dus geen zin om in de metrocatacomben te verdwijnen en stel Philip voor een stuk te wandelen. Tijdens die wandeling vertelt hij honderduit. Op een koning in ballingschap lijkt hij niet, a

De stad is ook vol ontmoetingen. Ute+Patrick, voor altijd door de + verbonden, in Berlijn ontmoet in hun gallerie in de Bernauerstraat, straat met een touristisch geladen naam, omdat het muurmonument er te vinden is. Zonder historiciteit brokkelt zo`n monument af tot een absurde verpozing. Maar goed, in hun ballaballabar zag ik net zo absurd het Nederlands elftal spelen tegen tien Serben en een Montenegrijn. Toen ik dan na veel zoeken het nedere deel van de Avenue de Maine had gevonden, bleek ik op de verkeerde dag aan het goede adres te zijn. Verregend tourisme het gevolg, Galerie Lafayette met zijn goudbekrulde produkten voor andere keukens dan de mijne, de wolkenkrabber die met zijn neus in de wind staat, en jonge mannen in uniform die met een mitrailleur rondkuieren op het plein voor het station Montparnasse. Een dag later sta ik er weer, een korte doodlopende straat die misschien een langgerekte hof is. Ik kijk met de geladen dictaphone in de hand naar een paar Koreanen die met ee

Inmiddels ben ik in Parijs aanbeland. En dan regent het. Straten reflecteren de neon, de café`s en restaurants gevuld, zit men aan kleine tafeltjes tegenover elkaar. Veel met de metro gereisd; de pas wordt sneller, zelfvertrouwen is een mantel die om je schouders wordt gehangen zodra je onder de grond verdwijnt. Niets dan hoofden en lichamen, ieder kijkt van zichzelf weg. Het Handkeaanse syndroom bekruipt me, te denken welke gedachten er in die hoofden omgaan. Veel gedachten worden verjaagd door geluiden. Veel kleine oorknopjes, kijken, stoppen en weer verder lopen. Verliefd op ieder model van de grote reclamefoto`s. Ik zou naar de Eiffeltoren willen gaan, de Tuilerien, Versailles, plaatsen waarbij je je iets voorstelt. Ik merk dat ik zeker een paar duizend euro per maand op mezelf achterlig; het bord met het kopvlees, de salami ziet er net iets te aantrekkelijk uit. Honger om zeven uur `s avonds en net niet de 12 euro kunnen permitteren. Ik loop en kijk naar de kerstverlichting, de l