Rinus van Alebeek schrijft

Binnenkort is het de vijfde februari. In Catania wordt dan de patroonheilige Sint Agatha gevierd met processies en vuurwerk. Haar beeld wordt door de straten gedragen. Mooie straten, waar de lava van de Etna zichtbaar is verwerkt, barokke kerken fier aan de pleinen staan, palmbomen en het rumour van een havenstad, de toonbanken van de bars en patisseriën gevuld met Agatha's borsten. Die borsten van Agatha daar was iets mee, al ben ik de legende vergeten. Resultaat van het verhaal is dat in heel Catania 'dolci' - zoetigheden- worden aangeboden in de vorm van een vrouwenborst. Ik verzin er graag mijn eigen versie bij. Toen de stad Catania door een uitbarsting van de Etna werd bedreigd; de lavastroom de stadsrand bereikte en de eerste huizen al in vlammen opgingen, offerde de nog jonge en betoverend schone non Agatha aan om de stad te redden. In een visioen was de Maagd Maria verschenen, en die had haar verteld dat de stad gered zou worden als alle mannen van de stad haar bors

Castiglione del Terziere (MS), 2004, De foto is gemaakt door Tibor Macek. Hij was op bezoek uit Innsbruck. We hebben een week of zo gewerkt aan onze multidatacdr Ciao Jazzclub. Het rose huis is van een Vietnamese mevrouw, dochter van een minister die met vrouw en kinderen zijn land verliet toen de oorlog daar bijna ten einde was. Ze heeft het huis nooit bewoond. Jammer, want het heeft een mooi uitzicht, en de binnenhuisarchitectuur is sober en toch van degelijke elegantie. (arch.Daniele Marzocchi). Ik woonde ernaast, in een krakkemikkig huis, maar met een geweldige atmosfeer. Op dagen dat het nodig was opende Dani(ele) zijn Bar Clandestino in zijn kleine ex-dodenhuisje aan het pleintje aan de voorzijde. Daar zag het huis uit op een dikke beboste heuvel, op de grijze toppen van de Apenijnen, die Toscana van het Parmezaanse land scheidden. Aan de andere kant was het Zwitserland, aan de onze kant was het de negentiende eeuw. De zee was niet meer ver, en op zonnige dagen bereikte me uit h

Ineens had ik zin om een paar foto' s op de blop te zetten. De eerste is genomen tijdens de afsluitende sessie van het gruenrekorder festival in Frankfurt/Main. De twee heren op de voorgrond zijn Lasse Marc Riek en Roland Etzin, beide te gast op mijn das kleine field recordings festival, komende maand in Berlijn. Dit is de Taunusstraat, het rode licht deel van Frankfurt dat pal naast het financiële centrum ligt, het gebied dat Frankfurt zijn skyline geeft, en zijn roep als financieel hart van Duitsland. De matrozen dragen een anthracietkleurig kostuum. De broeken hebben alle eendere vouwen, die door het vele zitten en zweten zijn ontstaan. Een hoerenloper tijdens de middagpauze heeft iets aandoenlijks, maar als je de kantoortorens van dichtbij ziet, met hun inkijk naar de afdelingen, overvalt eerder een gevoel van verbazing over het totale gebrek aan warmte. De foto is in Mei genomen. Barbara en ik waren er in Oktober, toen het jaar zich nog een keer in bed omdraaide, lui bleef lig

Plotseling stond hij voor mijn neus in mijn kamer. Ik moet zeggen wel heel erg vlak voor mijn neus. Er zat niets anders op dan de hele tijd naar zijn bril te kijken. Het was een met een zwart montuur, leek bakkeliet, maar ik kon me goed voorstellen dat je heel goed gedachtenverloren op de pootjes ervan kon kouwen. Al moest hiij dan oppassen, omdat de ringen van het rechterpootje konden glijden. Op het linker was zo'n pwiepwie Lacoste krokodilletje gekleefd. Ergens bracht me dat honden in gedachten die een zakdoek om de hals dragen, of, nog leuker, een t-shirt over romp, voorpootjes door de korte mouwen. Niet alleen een bril, maar ook een jas droeg hij. Daaronder een amazonekikkergifgroene terlenka rolkraag pullover, waarvan ik dacht dat die wel zou kriebelen, maar die me ook aan Pal Fischer deed denken, of meer aan een ooggetuigeverslag van Peter die hem ooit in zijn NSU van het Ajaxterrein had zien rijden, en in het voorbijgaan de Terlenka broek van Pal was opgevallen. De jas had