Hoe heet ze. de ex zangeres van de, eh, hoe heet die groep toch alweer, fugees? En het lied klinkt Stevie Wonderich. Dat zing ik dus al de hele tijd, op de fiets, bij het opruimen, als ik in de nieuwe intermediaire woning voor de zoveelste keer naar mijn sleutels zoek, de trappen afloop, over de hof naar de fiets, op de fiets de hof verlatend naar de korte doorgang en de hoge houten poort die iedere dag zo tegen negen uur op slot wordt gedaan door de Joegoslavische interim portier, en als ik in het licht en verkeerslawaai van de Gneisenaustraat op ga. De piano in het lied rammelt mee als ik tussen de plantebakken tegen het verkeer in het fietsepad op rijd.
En vergezelde me deze morgen op weg naar Staalplaat in Mitte, terwijl ik ook nog eens nadacht over de heerlijke verwarring die is ontstaan nu 'Klimawandlung' de grote hype van het moment is. Ik dacht aan oud testamentische sterrelezers en leverduiders en aan de holografische projectie van Al Gore, die als een opperpriester boven de hoofden verscheen. En ik dacht aan al die spuitbussen die grote gaten in de ozonlaag hebben geblazen...uhuh.
Dan zie ik ineens de Alex, de televisietoren, waarvan de top door mist is omgeven, en naast de mediale echoos van de Zwitserse zondvloed verschijnt ook nog mijn voorbarige conclusie: ("Hee, het regent in Mitte en het is droog in Kreuzberg"). Maar het is droog. Na de hoogtij zomerse dagen een welkome afwisseling, een grijzige stille dag waarin ik de eerste herfstgeuren meen te herkennen; het ruikt naar het nieuwe voetbalseizoen van mijn team; de eerste trainingen, het weerzien na een lange zomer, het nieuwsgierige vorsen van iemands gezicht en lichaamshouding, want meer rijpheid bracht hoop op een superieur seizoen.
Het nieuwe seizoen is uiteraard lang voorbij. Mijn laatste voetbalactiviteiten - een dag in Mei van dit jaar!- duurden twee keer vijf minuten. Toen sloeg de kramp in mijn kuitbeen en bleef daar een paar dagen. Woonde ik in Amsterdam, dan zou ik beslist een dezer dagen op weg zijn naar het Taba veld in de Watergraafsmeer.
Het nieuwe seizoen is hier in Berlijn. Sedert mijn omhuizing naar Kreuzberg, leef ik weer te voet of te fiets en ga in de schaduw van bomen over brede straten, die in Amsterdam grachten zouden zijn.
En vergezelde me deze morgen op weg naar Staalplaat in Mitte, terwijl ik ook nog eens nadacht over de heerlijke verwarring die is ontstaan nu 'Klimawandlung' de grote hype van het moment is. Ik dacht aan oud testamentische sterrelezers en leverduiders en aan de holografische projectie van Al Gore, die als een opperpriester boven de hoofden verscheen. En ik dacht aan al die spuitbussen die grote gaten in de ozonlaag hebben geblazen...uhuh.
Dan zie ik ineens de Alex, de televisietoren, waarvan de top door mist is omgeven, en naast de mediale echoos van de Zwitserse zondvloed verschijnt ook nog mijn voorbarige conclusie: ("Hee, het regent in Mitte en het is droog in Kreuzberg"). Maar het is droog. Na de hoogtij zomerse dagen een welkome afwisseling, een grijzige stille dag waarin ik de eerste herfstgeuren meen te herkennen; het ruikt naar het nieuwe voetbalseizoen van mijn team; de eerste trainingen, het weerzien na een lange zomer, het nieuwsgierige vorsen van iemands gezicht en lichaamshouding, want meer rijpheid bracht hoop op een superieur seizoen.
Het nieuwe seizoen is uiteraard lang voorbij. Mijn laatste voetbalactiviteiten - een dag in Mei van dit jaar!- duurden twee keer vijf minuten. Toen sloeg de kramp in mijn kuitbeen en bleef daar een paar dagen. Woonde ik in Amsterdam, dan zou ik beslist een dezer dagen op weg zijn naar het Taba veld in de Watergraafsmeer.
Het nieuwe seizoen is hier in Berlijn. Sedert mijn omhuizing naar Kreuzberg, leef ik weer te voet of te fiets en ga in de schaduw van bomen over brede straten, die in Amsterdam grachten zouden zijn.