Mijn moeder aan de telefoon, zuurkool al twee dagen in de ijskast, en de vraag hoe die nu precies klaargemaakt moest worden weken om mijn hoofd zoemend, vroeg ik niet hoe het ging en was ik de middellandsezeevakantie ook bijna vergeten. Ik moest het recept weten.
Nou, spek of ribjes, dat drie kwartier in water koken, niet te lang anders wordt het njengnjeng, dan iets van dat water afgieten, zuurkool - wel uit het vat, "hepbik"- eerst wassen, anders wordt hij te zuur en dan in de pan, het vlees d'r bovenop en koken tot het gaar is..."de aardappelen?" met een kluitje boter en melk fijnstampen, eerst koken, en als er van het vlees overblijft, de volgende dag koud op het roggebrood, met een beetje mosterd, mjammjam.
En volgde het verhaal hoe ze door Rome had gelopen met een briefje waarop ik haar had uitgelegd waar ze olijfolie moest kopen en hoe ze 2 etti prosciutto crudo moest uitspreken. Na een paar vergeefse pogingen, was ze bij een winkelmevrouw aangekomen die ze naar de olijfolie had gevraagd in het engels dat ze nog van de bevrijder had geleerd. De mevrouw had gelachen en had gezegd dat 'alimentari' niet een olijfoliemerk was, maar winkel betekende.
Dan had het nog flink gewaaid, was de doorvaart door het kanaal van korinthe geschrapt en had mijn vader een prachtboek gekocht over de bokkerijders. Het had wel vijfenzeventig euro gekost, maar het was zo groot als twee boeken en er stond alles in, en het was heel interessant. De schrijver zou zijn gekomen om het boek te signeren, maar toen hij na een uur (vaders tijd) er nog niet was had mijn vader gevraagd of het boek met handtekening meer waard zou zijn. Op het ontkennende antwoord van de verkoper was hij toen gegaan (na tien minuten geschatte werkelijke tijd).
Dat met die zuurkool was een vreugde om te zien ... net vroeger ... en , toen het dekseltje op het kokende water van de aardappelen zijn boogie-woogie danste, kwam Josephine aan, deze keer gekleed als een spionne uit een eerste wereldoorlogherfstnacht in korte broek en zwarte panties. Ze hield een grote gevulde vuilniszak in haar hand en riep dat ze een cadeau voor me had ... "Aaaah, een vuilniszak?"
En hop, hield ze een pollepel omhoog, een ding van maar liefst een halve meter lang, waarmee ik even later, O blijdschap, met slechts drie keer scheppen genoeg puree op mijn bord had. Uiteraard kwam ze erbij zitten; nee, ze hoefde niet, haar vriend zou nog voor haar koken.
Ze keek met afschuw naar mijn vlees: " sinds wanneer eet jij dat?" - ik dus uitleggen: 'winter, kalorien, vet, spek, ik, niet' en zij over Divine begon en een verkrachtingsscene beschreef met kippen, echte kippen die geplet werden, en een transsexuele gluurder en Divine als baby in een wieg, en overal bloed en veren en dat ze daarom vol afschuw uit de bioscoop was weggelopen en daarna de beste sex uit haar leven had gehad... en of ik die spekrand werkelijk opat?
Nou, spek of ribjes, dat drie kwartier in water koken, niet te lang anders wordt het njengnjeng, dan iets van dat water afgieten, zuurkool - wel uit het vat, "hepbik"- eerst wassen, anders wordt hij te zuur en dan in de pan, het vlees d'r bovenop en koken tot het gaar is..."de aardappelen?" met een kluitje boter en melk fijnstampen, eerst koken, en als er van het vlees overblijft, de volgende dag koud op het roggebrood, met een beetje mosterd, mjammjam.
En volgde het verhaal hoe ze door Rome had gelopen met een briefje waarop ik haar had uitgelegd waar ze olijfolie moest kopen en hoe ze 2 etti prosciutto crudo moest uitspreken. Na een paar vergeefse pogingen, was ze bij een winkelmevrouw aangekomen die ze naar de olijfolie had gevraagd in het engels dat ze nog van de bevrijder had geleerd. De mevrouw had gelachen en had gezegd dat 'alimentari' niet een olijfoliemerk was, maar winkel betekende.
Dan had het nog flink gewaaid, was de doorvaart door het kanaal van korinthe geschrapt en had mijn vader een prachtboek gekocht over de bokkerijders. Het had wel vijfenzeventig euro gekost, maar het was zo groot als twee boeken en er stond alles in, en het was heel interessant. De schrijver zou zijn gekomen om het boek te signeren, maar toen hij na een uur (vaders tijd) er nog niet was had mijn vader gevraagd of het boek met handtekening meer waard zou zijn. Op het ontkennende antwoord van de verkoper was hij toen gegaan (na tien minuten geschatte werkelijke tijd).
Dat met die zuurkool was een vreugde om te zien ... net vroeger ... en , toen het dekseltje op het kokende water van de aardappelen zijn boogie-woogie danste, kwam Josephine aan, deze keer gekleed als een spionne uit een eerste wereldoorlogherfstnacht in korte broek en zwarte panties. Ze hield een grote gevulde vuilniszak in haar hand en riep dat ze een cadeau voor me had ... "Aaaah, een vuilniszak?"
En hop, hield ze een pollepel omhoog, een ding van maar liefst een halve meter lang, waarmee ik even later, O blijdschap, met slechts drie keer scheppen genoeg puree op mijn bord had. Uiteraard kwam ze erbij zitten; nee, ze hoefde niet, haar vriend zou nog voor haar koken.
Ze keek met afschuw naar mijn vlees: " sinds wanneer eet jij dat?" - ik dus uitleggen: 'winter, kalorien, vet, spek, ik, niet' en zij over Divine begon en een verkrachtingsscene beschreef met kippen, echte kippen die geplet werden, en een transsexuele gluurder en Divine als baby in een wieg, en overal bloed en veren en dat ze daarom vol afschuw uit de bioscoop was weggelopen en daarna de beste sex uit haar leven had gehad... en of ik die spekrand werkelijk opat?