Rinus van Alebeek schrijft

Afgelopen zondag zag ik uit de keuken wiebelende v-tekens in de lucht. Vogels! Dat had ik al lang niet meer gezien. Ik ben naar het dak gelopen en heb ze nagekeken, en wist meteen waar het zuiden lag. Het zal snel koud worden, een winter waarover iedereen met respect heeft gesproken de afgelopen maanden. Dat was trouwens e en vreemde gewaarwording . Een harde wind voel je aankomen, de eerste flarden, waartussen nog windstille momenten liggen en dan groeit het langzaam aan tot een fikse storm die takken van de bomen rukt. De winter beweegt zich langzamer voort. Ik bespeurde zijn voorbodens af en toe tijdens nachtelijke huiswaarts gerichte fietstochten. De dag erna was alles weer als vanouds, met zelfs nog een midherfstelijke opleving die alle verdorde bladeren goud deed oplichten. Nu lijkt de winter de Pools-Duitse grens te naderen, voelen wolven en beren zich wel, en zal het niet lang meer duren voordat de Spree dichtvriest. Ondertussen houd ik me warm met dit hier : das kleine field r

Als je iets wil in de factory, dan moet je bij Leo zijn. Hij is een 48-jarige Oostenrijker, die al negentien jaar lang vader is en het binnenkort weer wordt. Zijn gezicht openbaart bij nadere bestudering Habsburgse trekken. Ik geloof echter niet dat hij tot die familie behoort, en hoewel hij met de Amerikaanse komiek Woody Allen, diens officiele achternaam deelt, geloof ik ook niet dat zij familie van elkaar zijn; ik zal er eens naar vragen. Leo koopt zijn brood bij een bakker die Wiener in het predikaat voert, en als de zon uit is dan regelt hij zijn afspraken zo dat ze op het terras van een cafe worden voltrokken. Zoals gisteren, toen het novemberweer het toeliet om buiten te zitten en hij naar de oude hijskraan, nu cafe aan de Spree was gegaan om daar buiten bier te drinken en te praten met lange Stefan de literaat. Ik was ook buiten om een brood te kopen. De wandeling voerde langs tweedehands zaken, de Wiener bakker waar ik mijn brood niet koop, leegstaande panden, ontelbare döners

Ondertussen heb ik eindelijk sloten op mijn deuren. Een slot leverde moeilijkheden op bij het installeren. De schroef die de cilinder op zijn plaats houdt, wilde niet in het schroefgat. Dan maar zonder. Vanochtend ontdekte ik waarom dat onhandig is. Ik trok de sleutel uit het sleutelgat, en toen kwam meteen de hele cilinder mee. Deur op slot. Voorzichtig dat ding er weer in schuiven. Te ver. Op dat punt dacht ik dat het misschien beter was om eerst maar eens te douchen, en te ontbijten, en dan nog eens te proberen, zonder dat de cilinder er aan de andere kant uitvalt. Want die kans is nu heel erg groot. Ik heb weliswaar twee reserve cilinders, maar wil niet te veel riskeren. Alternatief is een kruipgat zagen in de wand, omdat die toch maar van een soort karton is. Ik hoop niet dat het zo ver zal komen. De deur moet wel open, en wel vandaag nog, omdat ik vanavond een optreden heb, dan de klank bij een film verzorg, en al mijn spullen zijn in de kamer. Ben benieuwd hoe dit afloopt. Ik wi

De zaterdag in Leipzig is een mooie regenachtige dag, een zonder wind, de temperatuur nog redelijk behaaglijk onder de dikke jas. In het park springen de regendruppels op van de bladeren. Ik blijf staan en luister. Een hoorn bestijgt de toonladder, valt na een paar sporten terug op de begane grond. De muziekschool verschuilt zich achter stijgers die met een dokterswit zeil zijn toegedekt. Hier de muziekschool, daar de akademie voor schone kunsten, ernaast de technische universiteit, gebouwen als welgestelde touristen- een duitser die zijn kleren in Italie koopt. Verderop aan de rand van het hele grote park met de richtingwijzers die je negen kilometer ver sturen, staan grote logge villa's, hun tuinen overgroeid, de ramen ingegooid, de eens stenen balustrade vervangen door een roestig hek. De buren in hun vijftig meter hoge torens zijn er beter aan toe. Hun zicht zweeft over boomtoppen, langs vergulde kerktorens in een ver vlak land dat geen symmetrie kent, slecht een enkele bosran

Mijn moeder aan de telefoon, zuurkool al twee dagen in de ijskast, en de vraag hoe die nu precies klaargemaakt moest worden weken om mijn hoofd zoemend, vroeg ik niet hoe het ging en was ik de middellandsezeevakantie ook bijna vergeten. Ik moest het recept weten. Nou, spek of ribjes, dat drie kwartier in water koken, niet te lang anders wordt het njengnjeng, dan iets van dat water afgieten, zuurkool - wel uit het vat, "hepbik"- eerst wassen, anders wordt hij te zuur en dan in de pan, het vlees d'r bovenop en koken tot het gaar is..."de aardappelen?" met een kluitje boter en melk fijnstampen, eerst koken, en als er van het vlees overblijft, de volgende dag koud op het roggebrood, met een beetje mosterd, mjammjam. En volgde het verhaal hoe ze door Rome had gelopen met een briefje waarop ik haar had uitgelegd waar ze olijfolie moest kopen en hoe ze 2 etti prosciutto crudo moest uitspreken. Na een paar vergeefse pogingen, was ze bij een winkelmevrouw aangekomen die

Ik luister naar pianogetingel, Debussy speelt en ik voel welbehagen en ergens verwantschap met sedimentaire begrippen die aardschollen betreffen, geografische lagen die in een air van tertiair en quartier bewegen, hun vingerafdrukken in aardrijkskundeboeken hebben achtergelaten. Oh zeker, ik kan veilig oud worden; waarom zou ik nog schrikken van foto’s; ik kijk altijd lelijk naar de camera: ik mag dat ding niet – en toch zegt Barbara dat ik fotogeniek ben – zij kijkt natuurlijk anders – misschien ziet ze lichtgestalten. Debussy mocht ik al van mijn zwevende in het blauwe verijlende begin, toen ik pianoklanken hoorde als rimpelingen in vreemd water, zonneschittering van de dagen die ik niet als de mijne beschouwde – daarom is het hooi van van Gogh zo warm en Frankrijk zo ver weg, want je moet ervoor helemaal naar de negentiende eeuw reizen. Daarom valt dat oud worden wel mee; je blijft er eeuwig jong bij – en voor je tijd dood te gaan, zoals Rob W., die de mooie LP van Claude onder zijn