Doorgaan naar hoofdcontent
Hiero Rinus, speciaal voor je Framework transmissie !
Een gloednieuwe 'sudoku' ... derde in de serie.
'Sudoku 03'
Heet : "shhhhhhttt, wir steigen raus!"
Duurt precies 4 minuten.
VBR mp3, 256kbps, 44.1 KHz joint stereo
7.8 Mb, of zo

Ander nieuws:
* onkostenvergoeding maastricht lijkt te lukken;
wees er maar optimistisch over ;
* we werken aan een geheime placard in (de kelder van ?) paradiso
op dinsdag 10 october !

de zon schijnt en ik heb een ouwe fiets gescoord.
van oranje gekleurd. een peugeot !
mijn zoon vindt 't maar een stuk antiek.
dus verder weer ...


wow goed nieuws, paradisokelder,
goed dat je het zegt,
kan ik dan rekening mee houden bij terug boeken.
of komen er nog meer verrassingen?
zeggen hoor,
want morgen wil ik het treinticket kopen.

fiets is goed, fiets is blijdschap,
gisteren weer een uur gefietst naar ergens in westen,
mooi om te zien hoe het urbaan landschap zich verandert.
Kom ik daar, blijk ik een week te vroeg te zijn,
had niet veel zin om door te zetten en te zeggen dat ik nu & hier wilde optreden.

Sprak een aanwezige soundscapist aan of ik zijn mixer mocht lenen,
iemand van de generatie toen 'acties' werden georganiseerd in de kunstbiotoop,
en die me ("ik heb geen mixer, laat je verrassen"- glimlach)
met het soort welwillende meelevendheid uit probeerde te leggen dat hij klank deed,
en geen popmuziek (wat hij blijkbaar dacht dat ik kwam doen)
hele avond goede zin gehad.
Zijn klankactie was
een jongen en een meisje die met een ghettoblastertje in de hand en ik doe aan kunstuitdrukking in het gezicht gevijld door het gebouw liepen,
en de mijnheer had een rode borstlap en twee gouden klokken voorhangen en deed daarmee tonggggggg en tangggggg en dat was het.
Volgende week spelen we als het weer meezit op een vluchtheuvel,
het zal net zolang duren als de buurt het wil en de politie erover doet om na alarmering ter plekke te zijn.
Wij zullen heel erg hard spelen, dat is een ding dat zeker is.

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
De boot had voldoende vertraging om alle nieuwe modellen zonnebrillen en laagkruisige spijkerbroeken te bestuderen. Het waaide op zee. Zondag rolde de bal voor de voeten van spelers van Cagliari-Fiorentina weg, door windkracht gedreven. Toen ook nog een reclameschild over het veld fladderde werd de wedstrijd twintig minuten uitgesteld. In die twintig minuten bleef het lustig doorwaaien. Het waaide gisteren ook nog. Toen stond ik op het bovendek: een grote gele stip duidt de helicopterpiloot de landingsplaats. Daar stonden vier schoolreizende jochies, waarvan drie met zonnebril, tegen de wind in. Later in de bioscoopzaal Inter tegne Ajax gezien. Blind heeft zichzelf gemultipliceerd en gelijk drie evenbeelden in de verdediging neergezet. Ik vond Ajax beter. De Italiaanse commentator vond dat niet. Die weet niet dat Ajax in balbezit hetzelfde is als een levensgrote kans op een doelpunt. Wat me vooral opviel was een soort verwerkte treurigheid: de wijsheid van de balling die weet dat terug