Doorgaan naar hoofdcontent
De keuken klopte niet bij mijn aankomst. Je kon zien dat er niet geleefd werd. En er hing een geur van verwezing. Meestal draaide ik me in de deuropening weer om en liep naar de dichtsbijzijnde Döner. Maar een aantal gebeurtenissen heeft er voor gezorgd dat er iets veranderde.

De eerste gebeurtenis was ikzelf. Een tiental dagen lang was ik de enige bewoner. Een deel van de tijd besteedde ik aan de schoonmaak. Toen werd op een dag het tweepits electrisch gasstel met zijn onafkrabbare vetlaag vervangen door een vierpitter met oven, die blinkend wit was bovendien. De vensterbank stond al vol met kruiden. De vaatdoek werd iedere week gewassen en niet eerst nadat hij van ellende uit zichzelf in de cilinder van de wasmachine was gekropen. De spinnen weefden noest verder aan hun webben, dat wel, maar ik vind spinnen gezellig.

Nu is sedert kort Maki hier, een Japanse uit Tokio, maar dan uit Londen. Ze praat graag en veel en lacht daarbij heel aanstekelijk. Ze heeft ook heel veel bewegingen die ik als pose van oude Japanse prenten al ken. Zij ook. Ze verbaasde me tijdens een uiteenzetting over het Japanse hofleven in de zestiende eeuw met een feilloze uitbeelding van de klassieke pose die de hofdames toentertijd oog in oog met de tekenaar aannamen. Ik viel bijna uit mijn stoel.

Maki, dus, heeft nieuwe sponzen gekocht, en nieuwe afwisdoeken en afwashandschoenen (rose) en heeft de hele dag eraan besteed om ook de laatste resten vetlaag en vuiligheid weg te werken. En natuurlijk honderduit te babbelen als er weer eens iemand in de keuken was. Zoals Emanuele, die uit Italië is teruggekeerd met een plastic ex-mineraalwaterfles gevuld met abruzese olijfolie, direct van de boer. Gelukkig zie ik die fles niet al te vaak.

Daar zaten we dan met zijn drieën in de keuken. Ik, omdat ik al redelijk verslaafd was aan het zachte Engelse accent, haar lach en al de woorden die ik maar half verstond, en Emanuele, omdat voor Italianen de keuken van levensbelang is. We waren hier nog maar pas, en we wisten van iedereen zo ongeveer wat hij deed, maar wat doe jij eigenlijk Emanuele? Die vraag werd gesteld met uitzicht op de daken en gebouwen westelijk van ons; in het vervagende midden, dat niet alleen vanwege de ongewassen vensters en de talloze spinnenwebben vervaagde, stak de zendtoren op de Alexander Platz uit. Zijn domme rose bevlekte sponsorbal was duidelijk zichtbaar.

Emanueles handen trilden, terwijl hij vertelde dat hij naar diverse locaties in de stad was gereisd om daar uit zijn werken voor te lezen, brieven waren het, in het Italiaans geschreven en aan Duitsers gericht. Hij was ook naar Ostkreuz gegaan, de warrelmoes van perrons en sporen die noord-zuid en oost-west over en langs elkaar lopen. Het is een hoogst aantrekkelijk landschap van roest en scheurend beton waartussen struik en onkruid lustig doorwoekeren. Uit de opgehangen megafonen klinken stemmen, die ongetwijfeld nog steeds aankomende en vertrekkende U-, en S-Bahnen zullen aankondigen lang nadat die treinen niet meer rijden.

Plotseling klonk het woord 'Torah' in Emanueles uitleg. Als bij toverslag veranderde zijn uiterlijk, en zag ik de verbeten concentratie die achter zijn werk stak. Vraag een Italiaan in Gods Naam niet of hij iets wil uitleggen. Hij zal voortdurend achter de vlinders aanjagen die uit zijn hersenpan vliegen. Ik vat samen: De woorden staan op zich. Ieder woord is van een ander woord gescheiden door een kleine ruimte. Ze hebben de mens nodig die deze ruimte overbrugt en zin geeft.

Als hij voorleest liggen er brieven voor zijn voeten, geadresseerd en gefrankeerd. Die laat hij liggen, en zouden opgeraapt moeten worden en verstuurd. De mens dient in dit geval om een verbinding tussen mensen tot stand te brengen. Er zijn er zes miljard. Maar met deze zes had Emanuele al een deel van zijn opdracht volbracht.

Dat klinkt heel erg diepzinnig en mystiek. Maar ik heb zo'n vermoeden dat het moment waarop de van nature zwaarmoedige, melancholisch gestemde westerse mens zich op weg begeeft naar dit mysterie, de vriend van de Torah luchthartig op zijn fiets stapt.

Gisteren waaide het trouwens en Maki had op de Turkenmarkt een paar stoffen gekocht, van die dunne, met mooie motieven en kleuren die aan de stilte van zondagen deden denken. Daarmee zijn we naar het dak gegaan. Ik bewoog als een stierevechter om de wind te vangen met de doeken, en Maki liep heen en weer met haar foto-apparaat en zei "Oh" en "So beautiful."

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
De boot had voldoende vertraging om alle nieuwe modellen zonnebrillen en laagkruisige spijkerbroeken te bestuderen. Het waaide op zee. Zondag rolde de bal voor de voeten van spelers van Cagliari-Fiorentina weg, door windkracht gedreven. Toen ook nog een reclameschild over het veld fladderde werd de wedstrijd twintig minuten uitgesteld. In die twintig minuten bleef het lustig doorwaaien. Het waaide gisteren ook nog. Toen stond ik op het bovendek: een grote gele stip duidt de helicopterpiloot de landingsplaats. Daar stonden vier schoolreizende jochies, waarvan drie met zonnebril, tegen de wind in. Later in de bioscoopzaal Inter tegne Ajax gezien. Blind heeft zichzelf gemultipliceerd en gelijk drie evenbeelden in de verdediging neergezet. Ik vond Ajax beter. De Italiaanse commentator vond dat niet. Die weet niet dat Ajax in balbezit hetzelfde is als een levensgrote kans op een doelpunt. Wat me vooral opviel was een soort verwerkte treurigheid: de wijsheid van de balling die weet dat terug