Doorgaan naar hoofdcontent
Ik luister naar de radio, Deutschland Kultur. Ze zenden weinig muziek uit,schreeuwen niet en praten doorgaans over een onderwerp dat me niet interesseert. Dit is nogal prettig, omdat ik naar de radio luister voor het geroezemoes. Deze keer, de ochtend na Duitsland - Polen, luister ik toch.

Een interview met een professor van een universiteit uit Hamburg wordt aangekondigd. Hij heeft de liederen van de voetbalsupporters bestudeerd, onderscheidt daarin zowaar vier niveaus. De beste liederen worden in Engeland gezongen: You'll never walk alone, noemt hij het allerbeste. De goede man heeft nog nooit 'abide with me' gehoord, dat supporters voor de Cup-final zingen. De professor weet van niks, en dat is geruststellend. Duitse supporters zingen vaak: "Deutschland, Deutschland". Als je goed luistert, herken je dat dit duo-deutschland door twee supportersgroepen wordt gezongen, en niet dwingend met de klemtoon op 'land', maar lieflijk, met een onbeklemtoond 'land.' De tekst is inderdaad niet een goed voorbeeld van poetisch vernuft. Maar als je een tweede keer luistert,hoor je dat met het gezang het kerrkklokgelui wordt geimiteerd. En het beeld van een Duits elftal dat zo goed
speelt dat in het gehele land spontaan de klokken beginnen te luiden, vind ik wel poetisch.

De volgende professor komt uit Berlijn. Hem wordt gevraagd of het opmerkelijke vlagvertoon met patriotisme te maken heeft. Een beetje ernst is geboden, omdat uit patriotisme, nationalisme kan ontstaan met alle gevolgen vandien. "Zestig jaar na de oorlog," duikt zowaar in een vraag op. Beelden van vlaggen en toeters en auto's kwamen oorspronkelijk uit Buenos Aires en Napels. Wat op de televisie komt, wordt geimiteerd. De professor zei geen enkele keer dat vlaggen en mutsen en andere parafernalia bij de Aldi te koop waren en net zo makkelijk gekocht werden als de attributen voor een avondje barbeque.

Waarmee ik eindelijk bij het voetbal ben. Het was inderdaad een meeslepende partij, Duitsland-Polen, met een geweldig publiek, zowel Pools als Duits, die hun respektieve teams bleven aanvuren. Maar een goede wedstrijd, heeft ook een absolute uitblinker nodig. In het geheim waren dat misschien de centrale verdedigers van beide teams, maar je zou verwachten dat het Ballack was.

Even opletten hoe hij speelt. En na een poos wordt het me duidelijk. Ballack loopt over het veld, als iemand die na veel gesoebat meedoet: "Even maar jongens, want ik moet nog de tuinmeubels buiten zetten en straks komen de gasten." Met als gevolg dat Schneider speelt, alsof hij nog zijn auto moet wassen, en daarom ook niet te lang mee kan doen.
Deze houding wordt veroorzaakt door de aanwezigheid van Schweinsteiger en Podolski, de twee hipsters uit het Duitse kamp, die - hip, immers - niet meer diepgang in hun persoonlijkheid hebben, als hun immense populariteit. Daardoor worden Ballack en Schneider ook tweedimensionele spelers.

Ballack begint dan te schoppen, en dat maakt hem sympathiek. Schneider loopt godverend van de ene kant naar de andere, terwijl vooral Schweinsteiger blijft volharden in het kopiëren van bewegingen die hij op de televisie heeft gezien. Klinsmann haalde de twee eruit, en dat zou wel eens het einde van een modestroming aan kunnen kondigen; the end of hip, zeg maar, om het maar eens even op zijn hips te zeggen.

De aanwezigheid van Odonko (Overmars' opvolger), Borowski, en vooral Olivier Neuville maakte Duitsland ineens levensgevaarlijk. Ballack kon in de spits opduiken, Borowski bestreek het middenveld, en Neuville, mijn God: hij lijkt op een vioolspeler in een te grote overjas die de jaarmarkten afstruint om een paar talers te verdienen, maar zodra hij speelt, plukken de verliefden de sterren uit de hemel. Ik hoop dat hij een vaste plaats krijgt.

Het doelpunt in de laatste minuut zorgde natuurlijk voor een uitzinnige stemming, waaraan zowaar de bediener van de geluidsinstallatie wilde meehelpen. Na drie minuten dreunde weer eens een deun uit de luidsprekers. Maar na nog eens drie minuten werd de installatie weer uitgeschakeld. Of daar iemand de geluidscabine was binnen gestormd? Je mag het hopen, dat voor een keer het gejuich en de blijdschap van het publiek werd gerespecteerd. Ik vrees echter dat de aanwezige bondskanselière moeite had zich verstaanbaar te maken, en dat dit werd opgemerkt.


Rinus

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
De boot had voldoende vertraging om alle nieuwe modellen zonnebrillen en laagkruisige spijkerbroeken te bestuderen. Het waaide op zee. Zondag rolde de bal voor de voeten van spelers van Cagliari-Fiorentina weg, door windkracht gedreven. Toen ook nog een reclameschild over het veld fladderde werd de wedstrijd twintig minuten uitgesteld. In die twintig minuten bleef het lustig doorwaaien. Het waaide gisteren ook nog. Toen stond ik op het bovendek: een grote gele stip duidt de helicopterpiloot de landingsplaats. Daar stonden vier schoolreizende jochies, waarvan drie met zonnebril, tegen de wind in. Later in de bioscoopzaal Inter tegne Ajax gezien. Blind heeft zichzelf gemultipliceerd en gelijk drie evenbeelden in de verdediging neergezet. Ik vond Ajax beter. De Italiaanse commentator vond dat niet. Die weet niet dat Ajax in balbezit hetzelfde is als een levensgrote kans op een doelpunt. Wat me vooral opviel was een soort verwerkte treurigheid: de wijsheid van de balling die weet dat terug