Doorgaan naar hoofdcontent
Men heeft van Basten en Schip in de kuip betrapt met een zak friet in de handen terwijl ze naar Feijnoord PSV keken. Het was een puntzak. Ik vraag mij af of het zo'n rood-wit geblokte zak is geweest of een effen witte. Ik vind het overigens wel opmerkelijk dat ze daar de friet in een puntzak doen en niet op de plastic witte schaaltjes. Zouden ze daar dan ook zo'n houten vorkje bijdoen, zo eentje met twee tandjes. En dan zo'n grote kiebel mayonaise erop dat je je eerst daar doorheen moet eten voordat je bij de friet bent. Het laatste frietje zat altijd onder in de punt vast, als je die probeerde te pakken kreeg je mayonaise aan je mouw. Van Basten zal wel het puntje afgescheurd hebben om dat laatste frietje te pakken te krijgen.

Ik heb nog behoorlijk zitten zappen voordat ik eindelijk mijn rust bij een zender vond. De BBC is wel degelijk maar vind ik steeds saaier worden. Die Schot versta ik niet en met ondertiteling is het helemaal hopeloos. De belg was afwezig, de Duitser was irritant met de voice-over bij het Engels mondeling. Dus voorlopig de Hollander maar gekeken. Van Gelder vind ik ondertussen wel erg klef worden en is mij te familiaal.
Na de loting was er een samenkomst voor zes heren. De Nederlandse bondscoaches met van Gelder en Cruijff.
Van links naar rechts, van Gelder, Cruijff, van Basten, Advocaat, Beenhakker en Hiddink.Tussen hen in een grote lange tafel, geen stoelen. De stoelen hadden de Argentijnen al ingepikt, zij nababbelden olv Bilardo naast de Nederlanders, slechts gescheiden door het blikveld van de camera. De Argentijnen hadden alleen stoelen, de Hollanders hadden de tafel.
Ned-Arg (rust) 1-1
Cruijff en van Basten stonden er echt bij als vader en zoon. Ik heb ooit eens gelezen dat van Basten in Barcelona bij Cruijff op bezoek was en dat ze toen samen vanuit de woning van Cruijff naar Nou Camp zijn gereden. Samen op de scooter, van Basten achterop. Die houding stralen ze nu nog steeds uit. waarschijnlijk zijn ze samen op de fiets terug naar het hotel gegaan. Cruijff achter het stuur vanzelfsprekend en van Basten met bratwurst achterop.

Nederlandse bondscoaches verschijnen in het algemeen met een kopje koffie in beeld, meestal is men nog aan het roeren terwijl alvast de vraag gesteld wordt. Na de vraag volgt eerst een eerste slok en dan pas het antwoord. Die avond was er geen koffie voor handen, er was helemaal niets te drinken. Alleen een schaal met broodjes die ook dankbaar door de Argentijnen werd aangenomen. Later pobeerden de Argentijnen nog in te breken tijdens de uitzending. Ze tikten Guus en Leo op de schouder om enkele vragen te stellen, beide bedankten vriendelijk en Jack ging onverstoorbaar door. Jammer, gemiste kans om de Argentijnen bij de uitzending te halen.
Ned-Arg (eindstand) 2-2

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ik heb veel kleingeld de laatste tijd, allemaal verdiend bij optredens. Een deel daarvan laat ik uit mijn hand in mijn broekzak glijden. Het is maandag. Ik zou eigenlijk naar Prenzlauer Berg moeten fietsen en op de kopieermachine een flyercompositie maken. Daarvoor heb ik een woord nodig waarvan 'klang' de eerste lettergreep is. Het schiet me niet te binnen. De dag is fris en winderig, enigszins bewolkt. In de gang werkt een electricien. De voorbijrijdende trams fluiten soepel over de rails. De afgelopen nachten hebben de slijpers vonken uit het ijzer getoverd. Ik moet bij de post zijn om het pakje met ontrafelde cassettetape voor mijn klankkompaan Harold in Parijs af te geven. Harold had ik eerder dit jaar in Parijs in het echt meegemaakt. Tijdens een wandeling zag hij een sliert cassetteband die om een lantaarnpaal was gewikkeld. Zijn begoeting ("Ah") vereende verbazing over uitblijvend resultaat met de zekerheid dat met iedere wandeling zijn voorraad tapesalade zou
"We hebben elkaar al een half jaar niet meer gezien." Ik was er vast van overtuigd, dat ik er qua tijd niet veel naast zat. "Ach, nee," zei ze. "We hebben elkaar nog in augustus gezien." Wat waar was, maar mijn herinnering voerde me naar de Feldwebelstraat in Prenzlauer Berg, waar we op houten bankjes bij een Italiaan op de stoep niet naar Italië-Ukraïne hadden gekeken. Te veel hoofden voor het beeld, bovendien zat ik met de rug naar het apparaat; en om de rug naar mijn tafelgenoten te keren vond ik onbeschoft. Maar dat was niet de dag in augustus waarnaar ze verwees, ook al omdat die pizzatafeldag vroeg in Juni was, of wanneer was dat WK toch alweer? Nee, ik had haar gezien op een zonnig uur in haar apartement. De zomerwarmte liefkoosde haar schouders; ze was vrolijk en opgewekt, alsof ze zojuist een nieuwe liefde had gevonden, misschien ook omdat een rose verjaardagskoek haar was gelukt en ze zojuist drie rode hartvormige ballonnen had opgeblazen, waarva
De boot had voldoende vertraging om alle nieuwe modellen zonnebrillen en laagkruisige spijkerbroeken te bestuderen. Het waaide op zee. Zondag rolde de bal voor de voeten van spelers van Cagliari-Fiorentina weg, door windkracht gedreven. Toen ook nog een reclameschild over het veld fladderde werd de wedstrijd twintig minuten uitgesteld. In die twintig minuten bleef het lustig doorwaaien. Het waaide gisteren ook nog. Toen stond ik op het bovendek: een grote gele stip duidt de helicopterpiloot de landingsplaats. Daar stonden vier schoolreizende jochies, waarvan drie met zonnebril, tegen de wind in. Later in de bioscoopzaal Inter tegne Ajax gezien. Blind heeft zichzelf gemultipliceerd en gelijk drie evenbeelden in de verdediging neergezet. Ik vond Ajax beter. De Italiaanse commentator vond dat niet. Die weet niet dat Ajax in balbezit hetzelfde is als een levensgrote kans op een doelpunt. Wat me vooral opviel was een soort verwerkte treurigheid: de wijsheid van de balling die weet dat terug